________________
આછા અજવાળાં :
પર દસના ટકેરા અથડાયા. વિનોદ રમતા રમતા સૂઈ ગયે હતે. તે એકદમ વિચારભર્યા હૈયે ઉપર ગયે. પ્રજતા હૈયે, દબાતા. પગલે તેણે પોતાના રૂમમાં પ્રવેશ કર્યો. જોયું તો ઉષા રડી રડીને બન્ને હાથ વચ્ચે મસ્તક દબાવીને સૂઈ ગઈ છે.
અરુણ હળવે પગલે ઉષાની શય્યા પાસે ગયો અને એક ધ્યાને ઉષાના અનુતાપભર્યા વદન સામે જોઈ રહ્યો.
નિ:શ્વાસ ધીર ગંભીર હતાં. ઉષાના સારા યે વદન પર અશ્રુનાં સ્પષ્ટ ચિત્ર અંકિત થયાં હતાં. અરુણના મનમાં થયું કે ખૂબ રડીને રડીને અંતે થાકીને સૂઈ ગઈ લાગે છે. નયના પ્રણા પર હજી પણ બે અશ્રુઓ ચળકી રહ્યાં હતાં.
આજે પહેલી જ વાર અરુણને લાગ્યું કે: “મારી ઉષા સૂકાઈ ગઈ છે. સ્પષ્ટ લાવણ્ય આજે રક્તહીન થઈ ગયું છે. આંખો ઊંડી ઊતરી ગઈ છે. કેશ રૂક્ષ બની ગયા છે. મારી પ્રિય ઉષાએ મારી ચિંતામાં પોતાના દેહનું પણ ધ્યાન નથી રાખ્યું લાગતું.” વિચારમગ્ન અરુણે ઉષાના ચહેરા પર આવેલી બે એક રૂક્ષ વાળની લટીને હાથવતી સરખી કરવાનો વિચાર કર્યો, પણ તે કરી શકે નહિ. કદાચ ઉષા જાગી જાય તો !
અરુણદ્વારા ઉષાને ખૂબ યંત્રણ સહવી પડી હતી. આજની શાન્તિ ભંગ અરુણું કેમ કરી શકે ? તેણે ઉષાના મસ્તક પાસે બેસીને પંખો નાખવો શરૂ કર્યો. રસોઈએ દ્વાર પાસે આવીને ડોકિયું કર્યું : અરુણે પૂછયું: “કેમ શું જોઈએ છે?”
આપને જમવું નથી ?” “ના...મારે નથી જમવું. તારાં બહેને ખાધું કે નહિ?”
