________________
અધકાર પાછળ :
ઉષાએ આવીને કહ્યું, “આજે મારે પણ બાગમાં ફરવા આવવું છે. લઈ જશે ?”
અરુણે કહ્યું: “આજે? આજ તો હું વિનેદને લઈને બાગ તરફ જવાને છું. કાલ વાત.” કહીને અરુણ ચાલતો થયે. બે ડગલાં ગયા પછી પાછા ફરીને પુન: કહ્યું: “અને જે તારી ઈચ્છા આજે જ જવાની હોય તો સુરેશને લઈને જજે. નિર્મળા પણ સાથે આવી શકશે.”
ઉષાએ મહામહેનતે અશ્રુના વેગને રોકે. તે કશું ન બોલી. ત્યાં ને ત્યાં ઊભી રહી. અરુણ ચાલ્યા ગયે.
ઉષાએ મનથી નક્કી કર્યું: “ના.......ના . આમ આવી રીતે નયનોનાં અશ્રુ સાથે હદયને વહેતું મૂકી શકાશે નહિ.
સ્વામીને જરા ય દૂર કરી શકાશે નહિ. એમને મેળવવા જ પડશે. વંધ્યા નારીના જીવનમાં સ્વામીને પ્રેમ એ જ માત્ર એક અવલંબન છે. એ અળગું થશે તે કોના આધારે જીવી શકાશે?”
રાતે અરુણ સૂઈ રહેવા આવ્યા ત્યારે એ જ સંકલ્પ સાથે ઉષાએ કહ્યું : “જુઓ, હમણા આપણે ઘણા વખતથી બહારગામ ગયાં જ નથી. થોડા દિવસ માટે આપણે બહાર જઈએ. મારું શરીર દિવસે દિવસે ખરાબ થતું જાય છે. હવાફેરથી મને . ઠીક થશે.”
ઉષાની વાત સાચી હતી. એનું શરીર આજકાલ સ્વસ્થ નહોતું રહેતું, છતાં ય વાત કહેતાં કહેતાં તેણે પોતાના અક્ષવેગને રોકી રાખેલ. શું આજે આવી સામાન્ય વાત માટે પ્રાર્થના કરવી પડે છે ? એક દિવસ એવો હતો કે સામાન્ય અસ્વસ્થતા માટે અરુણ ઉષાને ક્યાં ક્યાંય લઈ જતો અને કેટલા ઉપચાર કરતો... અને આજે?
