________________
309
ભવ ભાવના પ્રકરણ ભાગ - ૨
निययमणोरहपायवफलाइं जइ जीव ! वंछसि सुहाई । तो तं चिय परिसिंचसु निचं सद्धम्मसलिलेहिं ।।४८९।। जइधम्ममयपाणं मुहाए पावेसि साहुमूलंमि । ता दविएण किणे विसयविसं जीव ! किं पियसि ? ।।४९०।। अननसुहसमागमचिंतासयदुत्थिओ सयं कीस ? । कुण धम्मं जेण सुहं सो छिय चिंतेउ तुह सव्वं ।।४९१॥ संपजंति सुहाइं जइ धम्मविवज्जियाण वि नराणं । तो होज तिहुयणम्मि वि कस्स दुहं ? कस्स व न सोक्खं ? ।।४९२।। जह कागिणीइ हेउं कोडिं रयणाण हारए कोई । तह तुच्छविसयगिद्धा जीवा हारंति सिद्धिसुहं ।।४९३।। धम्मो न कओ साउं न जेमियं नेय परिहियं सण्हं । आसाए विनडिएहिं हा ! दुलहो हारिओ जम्मो ।।४९४।। नाणस्स केवलीणं धम्मायरियस्स संघसाहूणं ।' गिण्हंतेण अवनं मूढेणं नासिओ अप्पा ।।४९५ ।। ,.. सोयंति ते वराया पच्छा समुवट्ठियम्मि मरणम्मि । पावपमायवसेहिं न संचिओ जेहिं जिणधम्मो ।।४९६।। लद्धं पि दुलहधम्मं सुहेसिणा इह पमाइयं जेण । . सो भिन्नपोयसंजत्तिओ व्व भमिही भवसमुदं ।।४९७।। गहियं जेहिं चरित्तं जलं व तिसिएहिं गिम्हपहिएहिं । कयसोग्गइपत्थयणा ते मरणंते न सोयंति ।।४९८ ।। को जाणइ पुणरुत्तं होही कइया वि धम्मसामग्गी ? । रंक ब्व धणं कुणह महब्बयाण इण्हिं पि पत्ताणं ।।४९९।। उपलब्धो जिनधर्मो न चानुचीर्णं प्रमाददोषेण हा ! जीव ! आत्मवैरिन् ! सुबहु पुरतः विषीत्स्यति ।।४७७ ।। दुर्लभः पुनरपि धर्मः त्वं प्रमादातुरः सुखैषी च दुःसहं च नरकदुःखं किं भविष्यति ? तद् न जानीमः ।।४७८ ।।
