________________
લાકસાર
૫-૧
૧૪૭. જબુ! આ સ`સારમાં જે કઈ માણસા -
સકારણ કે વિનાકારણુ છ કાય જીવાની હિંસા કરે છે, તે જીવા મરીને તેવી જ ગતિએમાં વાર વાર ઉત્પન્ન થાય છે અને ત્યાં વિવિધ દુઃખે ભાગવે છે.
કામભોગાના ત્યાગ કરવા તેમને માટે દુષ્કર હાઈ, તે જીવા જન્મ-મરણના ચક્કરમાં અટવાયા જ કરે છે. તેઓ જન્મ-મરણના ચક્કરમાં અટવાયેલા હોવાથી,
તથા તેથી છૂટી શકતા ન હેાવાથી, તે મેાક્ષથી પણ દૂર રહેલા છે
૧૪૮. દુર્ભાગ્યવશ ઇષ્ટપ્રાપ્તિ કે ઇચ્છાપૂર્તિ થતો ન હેાવાથી, તેએ વિષયસુખની નજીક પણ નથી,
અને તેના ત્યાગ ન હેાવાથી તેથી દૂર પણ નથી.
તત્ત્વદશી એ હકીકત સમજે છે કે – જેમ ઘાસના અગ્રભાગ ઉપર રહેલ' પાણીનું ટીપુ' પાણીનું બીજુ બિંદુ તેના ઉપર પડતાં જ અથવા વાયુથી ક'પિત થતાં તુરત નીચે પડે છે, તેની જેમ અવિવેકી અને પરમાર્થને નહીં જાણનાર અજ્ઞાનીનું જીવન પણ ચંચળ છે.
અજ્ઞાની માણસ ક્રૂર પાપકાર્યો કરે છે અને તે કારણે અંધાયેલાં કર્મોના ફળસ્વરૂપ દુઃખા ભાગવતાં તે મૂઢ જેવા ખની શ્રી વિપરીત આચરણ કરે છે.
ખરેખર! અજ્ઞાનતાને લીધે તેને સન્માર્ગ સૂઝતા નથી. માહની પ્રમલતાને લીધે તે જીવ
વારવાર જન્મ-મરણના ચક્કરમાં અટવાયા જ કરે છે,
