________________
લોકસાર ૧-૧ -
૧૪. જે જીવને જિજ્ઞાસાવૃત્તિ છે તે જીવ સંસારનું સ્વરૂપ જાણી લે છે,
પરંતુ જિજ્ઞાસાવૃત્તિ વિનાના જીવને
સંસારના સ્વરૂપનું કે તેમાં રહેલા પદાર્થોનું જ્ઞાન થતું નથી. કુશલ સાધક વિષયભેગેનું સેવન કરેત જ નથી, પરંતુ કેઈક દુર્બુદ્ધિ સાધકનું સેવન કરીને તે છુપાવે છે.
એમ કરીને તે અજ્ઞાની બેવડું પાપ કરે છે. માટે, બુદ્ધિમાન પુરુષ વિષય મલવા છતાં, તેના ફળને વિચાર કરીને, તેનું યથાર્થ સ્વરૂપ રામજીને તેનું સેવન કરે નહીં. એ રીતે વિષાથી દૂર રહીને આત્માને કર્મોથી અલિપ્ત રાખવે ] ન કરવી, આત્માને ભાવિત અને શિક્ષિત કરે એમ હું કહું છું હે ભવ્ય જ! તમે જુઓ, કેટલાક વિષયાસક્ત જીવે રૂપસૌંદર્યમાં આસક્ત થઈ, નરકાદિ દુર્ગ તિઓમાં વારંવાર ઉત્પન્ન થઈ ત્યાં ભયંકર દુખે ભેગવે છે.
૧૫૦. આ સંસારમાં આરંભસમારંભથી આજીવિકા ચલાવનાર મનુષ્ય
મરીને તેવી જ ગતિઓમાં ઉત્પન્ન થાય છે. આ સંસારમાં વીતરાગભાષિત સંયમ સ્વીકાર્યા પછી પણ, વિષય-કષાયથી સંતપ્ત કઈક અજ્ઞાની સાધક ફરીથી તે વિષયમાં તણાઈને,
અશરણને શરણ માનતે થકે પાપકાર્યોમાં રાચે છે. ૧૫૧. આ સંસારમાં કેટલાએક સાધકે (મુનિઓ) એક્લા થઈને વિચરે છે. * તેઓ બહુ ધી–બહુ અભિમાની–બહુ માયાવી-બહુ લોભી
બહુ પાપી-વિષય ગો માટે આમતેમ ભટકનારા, બહુ ઢોંગી-ધૂર્ત-દુષ્ટ અધ્યવસાયવાળા, હિંસક,
અને કુકમી હોવા છતાં પિતાની પ્રશંસા કર્યું જાય છે. કોઈ તેમને ખરા સ્વરૂપે ઓળખી ન જાય
તે માટે તેઓ એકલા વિચારે છે–રહે છે. આ-૫
