________________
લાકવિજય ←૬
૧.
૯૯. મુનિ ! પાંચેય ઇંદ્રિયોના વિષયાને સમભાવે સહન કરતા એવા તુ રાતૢષથી રહિત થા. વળો, અસંયમી જીવનના આન'–પ્રમાદ અને માહક પ્રસ’ગામાં તું ન સાતાં, તેમને ઘૃણાની નજરે જો. કારણ કે– સંયમના સ્વીકાર કર્યા પછી મુનિ એ રીતે કર્મોને આત્માથી દૂર કરે. પરમાને જાણનારા વીરપુરૂષા થોડા અને લુખા-સૂકા આહાર લે છે. —આવા મુનિ સ`સારના પ્રવાહને રોકી (તરી) શકે છે. તેએ જ સ’સારથી પાર પામેલા, પરિગ્રહથી મુક્ત થયેલા, તથા સૌંયમી કહેવાય છે...એમ હું કહુ` છું
૧૦૦. જે સાધક સજ્ઞની આજ્ઞા પ્રમાણે ન ચાલતાં સ્વચ્છંદી થઈ ને વિચરે છે, તે મુનિ મોક્ષે જવા લાયક નથી. તે સાધક સમ્યજ્ઞાનાદિથી રહિત હોવાથી પૂછવા છતાં, શુદ્ધમા ની પ્રરૂપણા કરવામાં સંકોચ તથા ગ્લાનિ અનુભવે છે.
૧૦૧. સાંસારિક પદાથો ના તથા તેની આસક્તિ(મમતા)ના જે ત્યાગ કરે છે. તેને જ્ઞાતા કહ્યો છે. અને તે જ વીર પુરૂષ પ્રશસ્ય છે.
આ સ'સારમાં મનુષ્યેાને દુઃખ પ્રાપ્ત થવાના જે કારણેા ભગવાને બતાવ્યા છે. તે જાણીને કુશળ પુરૂષો તેને ત્યાગ કરે છે.
–એ પ્રમાણે કર્મીનુ યથાર્થ સ્વરૂપ જાણીને, શુદ્ધાચરણ કરવાથી, કર્મોથી સર્વથા મુક્ત થઈ શકાય છે.
જે સાધક તત્વદશી છે,
તેનું ચિત્ત માક્ષમાગ સિવાય બીજે કચાંય ચાંટતું નથી.
અર્થાત્ જેનું ચિત્ત માક્ષમાગ માં જ સ્થિર છે તે તત્ત્વદશી છે.
૧૦૨. આવા મુનિ જેવા ભાવથી રાજાને ઉપદેશ આપે છે,
તેવા જ ભાવથી રંકને પણ ઉપદેશ આપે છે. અને, જેવા ભાવથી રકને ઉપદેશ આપે છે,
તેવા જ ભાવથી રાજાને પણ ઉપદેશ આપે છે. અર્થાત્—તેની દૃષ્ટિમાં ભેદભાવ હાતા નથી,
