________________
૪૨
આચારાંગસૂત્ર
પર’તુ, મુનિએ તે ઉપદેશ શ્રોતાના અભિપ્રાય, શ્રોતાના ધર્મ અને શ્રોતાના વિચારાદિ જાણીને કરવા જોઈ એ. નહિં તેા કોઈક વ્યક્તિ તે અણગમતા ઉપદેશ સાંભળી મુનિને ડે, હણે અથવા અનાદર કરે. માટે હે શિષ્ય ! ઉપદેશ આપવાની ખાખતમાં પણ તું એવુ સમજ કેસામેની વ્યક્તિ કોણ છે તથા તે કયા ધર્મોને અનુસરે છે? —એવું જાણ્યા સિવાય ઉપદેશ આપવા હિતકર નથી.
૧૦૩. ઊર્ધ્વ, અર્ધા અને તિછી દિશાઓમાં કર્મથી અધાયેલાને જે મુક્ત કરે —તે વીર પુરૂષ પ્રશંસનીય છે. સમ્યજ્ઞાનપૂર્ણાંક ક્રિયા કરનારા તે મુનિ કથા રેય હિંસાથી લેખાતા નથી.
૧૦૪. જે સાધક અંધ તથા મેાક્ષના સ્વરૂપને યથાર્થ રીતે જાણે છે,
અને ક ક્ષય કરવામાં નિપુણ છે તે જ ખરેખર ! વિદ્વાન છે, આવા પુરૂષ કેવલી અવસ્થામાં કર્મોથી યુક્ત પણ નથી, મુક્ત પણ નથી આવા મહાપુરૂષ જે ધર્મપંથે વિચર્યા હોય તે પંથે ચાલવુડ, અને જે પાપને રસ્તે પગ પણ ન ચુકવ્યો હોય તે રસ્તે જવું નહીં. હિંસાના સાધના, હિંસાના કારણેા તથા લાકસંજ્ઞાનુ સ્વરૂપ સમજીને
તેના સથા ત્યાગ કરવાથી કર્મોથી સર્વોથા મુક્ત થઈ શકાય છે.
૧૦૫. જખુ ! તત્ત્વાના જે જાણકાર છે અર્થાત્ જે પરમાર્થદશી છે, તેને વિધિ-નિષેધના ઉપદેશની જરૂર રહેતી નથી.
કારણ કે--અજ્ઞાની જીત્ર જ રાગના બંધનમાં બંધાઈ ને કામભોગામાં આસક્ત રહે છે. છતાં, અગ્નિમાં ઘીની જેમ, કામભોગથી તૃપ્તિ થતી જ નહાવાથી હું અતૃપ્ત રહે છે.
વળી ભાગાસક્તિને કારણે કબંધ થાય છે.
અને તેના ફ્લ સ્વરૂપે પ્રાપ્ત થતા દુઃખાને લીધે.
તે દુઃખી જીવ દુ:ખના જ ચક્રમાં અટવાયા કરે છે.
હે જ બુ ! એ પ્રમાણે સર્રજ્ઞ ભગવાન શ્રી મહાવીર સ્વામી પાસેથા સાંભળેલું આ હું તને કહું છું.
