________________
૨-૪
૮૧. જબુ! તે કામગોના સેવનથી,
કે પૂર્વે બાંધેલ અશાતા વેદનીય કર્મના ઉદયથી,
જીવને ક્યારેક અસાધ્ય રેગે ઉત્પન્ન થઈ જાય છે. આ રેગી જેમની સાથે રહે છે તે સગા સંબંધીઓ જ કંટાળીને તેને તિરસ્કાર અથવા નિંદા કરે છે. તેથી અકળાયેલો તે રેગી પણ તે સ્વજનેની પાછળથી નિંદા કરે છે. હે જીવ! પુચ્ચાઈને કારણે આવું કઈક સ્થાને ન પણ બને, તે પણ તે સ્વજને તે રોગોથી તને મુક્ત કરી શકે તેમ નથી,
અને તું પણ તેમને તે દુઃખમાંથી બચાવી શકવા સમર્થ નથી. ૨. કારણ કે-પ્રત્યેક જીવને સ્વકૃત કર્માનુસાર સુખ-દુઃખ ભોગવવા પડે છે.
આ સંસારમાં કેટલાક માણસે જીવનના અંત સુધી વિષયવાસના અને ભેગનું જ ચિંતન કર્યા કરે છે. તેમણે જે કાંઈ થોડું-ઘણું ધનાદિ એકત્ર કર્યું હોય તેના ભેગવટામાં જ તેઓ મન-વચન અને કાયાથી મસગૂલ રહે છે. વપરાતાં વપરાતાં ભાગ્યોગે કદાચ તેની પાસે થોડું કે ઘણું ધન વધે તે, અંતે તેના સગા-સંબંધીઓ વહેચી ખાય છે, કાંતિ ચેર ચરી જાય છે, - મિક્ત-મૃત્યુવેરે કે નિર્વશને બહાને રાજા લૂંટી લે છે, કાંતે વ્યાપારાદિમાં નુકસાન થાય છે,
અથવા આગથી તેની માલમિક્ત સળગી જાય છે. એ રીતે કુટુંબાદિ માટે કુકર્મો કરીને એકઠું કરેલું ધન બીજે સ્થાને ચાલ્યું જતાં તેને ખૂબ દુઃખ થાય છે અને તેથી મૂઢ જે બની, ફરી પાછો વિપરીત પ્રવૃત્તિ કરે છે.
મા-૩
