________________
આચારાંગસુત્ર ૮૩. માટે, હે ધીરપુરુષ ! વિષયોની આશા-તૃષ્ણ અને સંકલ્પ-વિકલ્પોને
ત્યાગ કર તુ પોતે જ આ કાંટાને હદયમાં રાખીને વ્યર્થ દુઃખી થાય છે. જે ધનથી ભગા સામગ્રી મેળવી શકાય છે, તે ધન હોવા છતા, અંતરાયકર્મના ઉદયથી તે ભેગાદિ સામગ્રી પ્રાપ્ત ન પણ થઈ શકે, અથવા મેળવ્યા પછી ભેગવી પણ ન શકાય.
–એવું આ સંસારમાં પ્રત્યક્ષ અનુભવાય છે છતાં, જે માણસો મોહ અને અજ્ઞાનથી ઘેરાયેલા છે,
તેઓ આ સીધી-સાદી વાત સમજી શકતા નથી. ૮૪. આ જગતમાં લકે સ્ત્રીઓને કારણે મહાદુઃખી છે,
છતાં, હવશ તેઓ એવું બેલે છે કે –
આ સ્ત્રીઓ ભોગ્ય હોવાથી સુખના સ્થાનરૂપ છે.” પરંતુ, તેમનું આ કથન મેહજન્ય હેવાથી અંતે દુ:ખદાયી છે. તેથી તેમને મૃત્યુ પછી નરક-નિર્મયગતિમાં જ અટવાવાનું રહે છે. છતાં, મોહવશ મૂઢ બનેલો જીવ ધર્મના મર્મને જાણી શકતું નથી.
૮૫. મહાવીર ભગવાને કહ્યું છે કે
હિતેચ્છએ સ્ત્રીઓમાં આસક્ત થઈ પ્રમાદી થવું જોઈએ નહીં. કેમકે–પ્રમાદથી જન્મ-મરણને ચક્કરમાં અટવાવું પડે છે,
અને અપ્રમાદથી શાંતિ અને અંતે મોક્ષ મળે છે.” –એવું સમજીને તથા આ શરીરની ક્ષણભંગુરતા અને વિનશ્વરતાને વિચાર કરીને બુદ્ધિમાન પુરૂષે પ્રમાદથી દૂર રહેવું જોઈએ. હે મુમુક્ષુ! તું વિચાર કરી છે કે – ભેગથી તૃપ્તિ થતી જ નથી, અકે તે ભેગોને કારણે આ ભવમાં રે ઉત્પન્ન થાય છે, અને પરભવે દુગતિઓમાં ભટકવું પડે છે.
– માટે તેથી વિરક્ત થા. જંબુ! જે, આ સંસારમાં દરેક જીને ચોતરફથી એકબીજાને વત્તા-ઓછો ભય છે અને તે કારણે આખુંય જગત દુઃખી છે, માટે, મુનિ કેઈપણ જીવને દૂભવે નહીં.
