________________
વિહારયાત્રા, વિરયાત્રાના આરંભની હતી તેવું પ્રારબ્ધ નિશ્ચિત હતું, છતા અજ્ઞાત હતું. અંદાજ તો ગુરુશિષ્ય બેયને થઈ ચૂક્યો હતો. ખંભાતથી વિહાર કરી ચુડા તરફ જતા રસ્તામાં બોટાદ આવે. છે ત્યાં સાંજના સમયે પહોંચે છે. રાત્રિવાસ ત્યાં જ હતો.
સવારે ત્યાં જ રોકાયા હતા. વૈશાખ વદ ૧૧નો દિવસ હતો. રાતથી જ ચંદ્રશેખરવિજયજીનું મન બેચેન હતું. ગભરાયેલું હતું. ઉદ્વેગ સભર દિલ હતું. ત્યાં જ પોસ્ટ ઓફિસથી ટેલિગ્રામ લઈને પોસ્ટમેન આવે છે. ક્રૂજતા હાથે ચંદ્રશેખરવિજય ટેલિગ્રામ લે છે અને ખોલીને વાંચે છે. ચક્કર આવી જાય છે. તાર ખંભાતથી જ આવેલો. મહારાજજીના કાલધર્મ (મૃત્યુ)ના સમાચારનો જ હતો.
ચંદ્રશેખરવિજયજીના જીવનમાં શૂન્યાવકાશ સર્જાય છે. મંથન શરૂ થાય છે. ૧૮ વર્ષની સંયમયાત્રા રથયાત્રા જેવી નિરાંતવાળી હતી. કારણ કે તે યાત્રા સારથિ સાથેની હતી. હવે પછીની સંયમયાત્રા ઘોડેસ્વારી જેવી છે. પોતે જ ચલાવનાર અને ચાલનાર. ૧૮ વર્ષના સમયમાં જ્યારે મૂંઝવણ થતી ત્યારે ગુરુદેવ માર્ગ બતાડનાર હતા. હવે મૂંઝવણ થશે માર્ગ સ્વયં શોધવો પડશે. જોકે ૧૮ વર્ષ સુધી સેવેલા ગુન્ના પડખા અને મેળવેલા ગુરુદેવના હૃદયના આશિષના બળે ચન્દ્રશેખરવિજયજી પોતાની નવી સંયમ-દુનિયા વસાવવા ઉત્સાહિત થતા જાય છે.
યહ તન વિષ કી વેલડી.. ગુરઅમૃત કી ખાંણ શીશ દિગુરમીલેતોભી સસ્તા જાણ.. ગુરુદપમાત્મા છે.. યાદ હે ગુરુ ત્યારે જ પમાત્મા બને છે જ્યારે શિષ્યની શ્રદ્ધા એકલવ્યનાગોત્રની હોય
