________________
૧૭
સમર્પણ vs સ્વછંદતા..
મુનિ ચન્દ્રશેખરવિજય, મહારાજજી પ્રેમસૂરીશ્વરજી મ.સા.ના પરમ વિનીત શિષ્ય હતા. ચન્દ્રશેખર મહારાજ પરમગુરુદેવને ભગવાન સ્વરૂપ માનતા હતા. છતાં જનમોજનમના કેટલાક “સંસ્કારો” સાધકની સાધનાને વિચલિત કરી મૂકે છે. ચન્દ્રશેખર મહારાજના જીવનમાં પણ તે ઝઝવાત આવે છે.
ચન્દ્રશેખરવિજય, મહારાજજીની પ્રતિ અપૂર્વ સમર્પિત હતા. સમર્પણ, આધ્યાત્મિક તમામ સિદ્ધિઓનું સોપાન છે. મારા ગુરુદેવ સમર્પણના અપૂર્વ ઉપાસક હતા. સમગ્ર જીવન સમર્પણની સાધનામાં જ હતું, છતાં ક્યારેક અનાદિકાલીન સ્વચ્છંદતા માથું ઉચકતી હોય છે તેવું જ ચન્દ્રશેખરવિજયના જીવનમાં પણ બને છે. અમને તેમના જીવનની વાતો કરતા હતા ત્યારે તેઓ આ પ્રસંગ વર્ણવતા હતા.
મુંબઈથી વિહાર કરીને ગુજરાત તરફ જવાનું હતું. મહારાજજી એવું ઇચ્છતા કે “ચન્દ્રશેખરવિજય પણ ગુજરાત આવે” પણ ચન્દ્રશેખરવિજય નવ યુવાન હોનહાર સ્વાધ્યાયી સાધુ છે તેથી તેમની ઇચ્છા એવી હતી, કે “વિહાર કરવા કરતા મુંબઈમાં રહીને જ સ્વાધ્યાય કરવો” અને મહારાજજી ઇચ્છતા ન હતા કે “ચન્દ્રશેખર મુંબઈ રહે''. પ્રેમસૂરીશ્વરજી મહારાજ યોગી હતા. તેમને અગમ ભાવિના દર્શન થતા હતા. પણ મહારાજજીની પરાશક્તિથી અજ્ઞાત આ યુવા મુનિ, કેવલ અભ્યાસના જ લોભે મુંબઈ રોકાઈ જવામાં સફળ રહ્યા.
ભારે મન સાથે મહારાજજી મુંબઈ છોડે છે. મહારાજજીની અનિચ્છા ઉપર સફલ થવું તે તો આસમાનમાં મહેલ બનાવવા જેટલું અસંભવિત હતું. અને મુંબઈ રહેલા યુવામુનિ વધુ સ્વાધ્યાય કરવાના મનોરથ સાથે ખુબ પાઠ કરવાની શરૂઆત કરે છે. પણ મહારાજજીના વિહારને માત્ર સાત જ દિવસ થયા હશે ત્યાં તો યુવામુનિનું સ્વાથ્ય કથળે છે. સ્વાધ્યાય છુટી જાય છે. સખ્ત માંથાનો દુઃખાવો ચાલુ થાય છે. અધ્યયનમાં બેચેની શરૂ થાય છે.