________________
મહારાજજીને સમાચાર મળે છે. કરૂણા સાગર મહારાજજી પુનઃ ચન્દ્રશેખર મહારાજને લાગણી સભર શબ્દોમાં જણાવે છે કે ! તું મુંબઈ સ્વાધ્યાય માટે ભલે રોકાયો હોય, પણ તે સ્વાધ્યાય કરતાય મહત્ત્વ અંગ ગુજ્જુ સાન્નિધ્ય છે તે ન ભૂલીશ. મારી તો હજુ પણ ભાવના છે કે તું મારી પાસે આવી જા...
બસ...
આ અક્ષરો વાંચતા જ સ્વચ્છંદતાની નિદ્રા તૂટે છે. માહલો જાગે છે. તીવ્ર પશ્ચાતાપ પેદા થાય છે. માત્ર મહારાજજીના પાવન સાન્નિધ્ય મેળવવાની ઝંખના સાથે જ મુંબઈથી વિહાર શરૂ થાય છે. માત્ર વીસ જ દિવસમાં મુંબઈથી શંખેશ્વર, મહારાજજી પાસે પહોંચે છે અને ગુચરણને અપૂર્વ અશ્રુપાતથી પખાલે છે. મહારાજજી પણ માતૃવાત્સલ્ય છલકાવી દે છે અને ભૂલેલા શિષ્યની ભૂલ જોવાને બદલે, પુનઃ માર્ગ પ્રાપ્તિના તેના પુરુષાર્થને બિરદાવે છે. આ છે જિનશાસનના ગુપદની ગરિમા. શિષ્યના દિલમાં પોતાની ભૂલનો પશ્ચાતાપ જાગે તેના કરતા ય ગુરુ પ્રત્યેનો પ્યાર જન્મે, તે ભાવ વધુ પરિવર્તક છે. આ પ્યાર જ શ્રેષ્ઠ સમર્પણ છે.
ગુરુ પ્રત્યેના અપૂર્વ સમર્પણના કારણે મુનિ ચન્દ્રશેખરવિજય, તે સમયના સમકાલીન શ્રમણો વચ્ચે શાસ્ત્રાભ્યાસમાં મોખરે રહેતા હતા. ગ્રંથ ગૌરવના ભયે વધુ પ્રસંગો ટાંકતો નથી.
ચન્દ્રશેખર મહારાજને પ્રેમસૂરીશ્વરજી મ.સા.માં દેવી શક્તિથી પણ ચઢીયાતી પરમાત્મ શક્તિનો અનુભવ થયેલો, તેથી તેમના આશિષ મેળવવાનું જ લક્ષ સતત રહ્યા કરતું હતું. “મહારાજજીને ખુશ કરવા તે મારું સંયમ, મારી સાધના, તે જ મારો સ્વાધ્યાય' આ ચન્દ્રશેખર મહારાજના સમગ્ર અસ્તિત્વમાંથી પ્રસરતો ઘોષ હતો.
યાદ રહે ગુન્ની શક્તિ કરતા ગુરુ પ્રત્યેની શ્રદ્ધા જ શીઘ ફલદાયી હોય છે. ચન્દ્રશેખર મ.સા.ના નાજુક સ્વાથ્યની ચિંતા મહારાજજીને સતત રહેતી હતી. નાદુરસ્ત સ્વાથ્યના કારણે મહારાજજી ચન્દ્રશેખર મહારાજને પીંડવાડા પાસે જોઈલા ચોમાસા માટે મોકલે છે.