________________
પંન્યાસ ભાનવિજયજી મહારાજ શ્રમણોને, શ્રેષ્ઠ સાધક તરીકેના જીવન માટે પ્રાણવાયુ જેવી વાચનાઓ આપતા હતા.
ત્રિલોચનવિજયજી મહારાજ, સાધુ જીવનના ઉપકરણોના વિતરણની વ્યવસ્થા સંભાળતા હતા.
આ ઉલ્લેખ કરતા મને એક નાનકડી વાત યાદ આવે છે.
પૂર્વાવસ્થામાં અતિધનાઢ્ય પરિવારમાં ઉછરેલ ઈન્દ્રવદનના સુકુમાલ દેહનું નામ બદલાય છે અને ચન્દ્રશેખરવિજય નામ ધારણ થાય છે. પણ દેહની મુલાયમતા થોડી ભૂંસાય છે, આદત ભૂંસાય, પણ અવયવોની તાસિર કેમ બદલાય ? એ વાત નક્કી છે કે સાધના માટે સગવડ ન લેવાય પણ સાધના માટે સમાધિ તો અનિવાર્ય છે.
બધા જ સાધુઓને ચોલપટ્ટા (નીચે પહેરવાનું વસ્ત્ર), ત્રિલોચનવિજયજી મહારાજ આપતા હતા. ચન્દ્રશેખરવિજયને પણ તેઓ જ ચોલપટ્ટો આપતા હતા. ગરમીના સમયમાં પસીના આદિના લીધે ચોલપટ્ટાની નીચેની ધાર વધુ તીક્ષ્ણ બનતી. અન્ય સાધુઓ તો આનંદથી સહજતા પૂર્વક વાપરતા પરંતુ ચન્દ્રશેખરવિજયની ચામડી મુલાયમ હોવાના કારણે તે ધાર ઘસાતા ચામડી ઉપર લોહીની ટસરો ફુટતી. આ ઘસાતી ધારના લીધે કપડાનો કલર સ્ટેજ બદલાઈ જતો. આ ધાર મહારાજજીની નજરે ચઢી ગઈ અને તેમણે જ ત્રિલોચનવિજયને સૂચન કર્યું કે “ત્રિલોચન ! ચન્દ્રશેખરને ચોલપટ્ટાનું કાપડ થોડું મુલાયમ આપજે''. આ ભલામણ હતી. આ હાલ હતું.
આ કાળજી હતી. આ જ માતૃત્વ છે. માત્ર કઠોરતા જ મુનિજીવનનું ચિહ્ન નથી. મુનિ જીવન તો અપાર પ્રસન્નતાનું પ્રતિક છે. ગુસ્નો પ્રેમ મુનિ જીવનના પાલન માટે જડીબુટ્ટી જેવો છે. કઠોરતાને હસતા-હસતા વધાવી લેવાની દિલેરી ગુસ્ના, પ્રેમમાં રહેલી છે.
