________________
સંવત ર૦૪રના એટલે ૧૮૮૭માં ચન્દ્રશેખર મહારાજે “વિશ્વશાંતિનો મૂલાધાર' ભાગ -૩, નામના પુસ્તકમાં પોતાના અંતિમ સમયની ભાવના, કલ્પના કે સંકેત કર્યા હતા કૃપાચાર્યના પાત્રમા અંતિમ સમયની વાત લખી છે જેના મહત્વના અંશો છે..
બધી જ મમતાઓને, દેહની પણ મમતાને, વિવેકશાન દ્વારા તેમણે ખતમ કરી નાંખી હતી. તેઓ ભીતરમાં ભભૂકેલી વેદનાની આગના ભોકતા ન હતા, માત્ર દષ્ટા હતા. તે જોયા કરતા, એમ કરતા એક દિવસ આવી ગયો. એ એમનો અંતિમ દિવસ હતો બપોરે બાર ને ચાલીસે મિનિટના વિજય મુહૂર્ત પીંજર છોડી જવાનો હતો. પરલોક ભણી પ્રયાણ યાત્રા શરૂ કરવાનો હતો. એ દિવસે સવારે દસ વાગે કૃપાળુદેવે ચાર આહારનો ત્યાગ કર્યો અરિહંતનું શરણું લીધુતમામ મુનિઓને તેમની વિદાયવેળાનો ખ્યાલ આવી જતા સહુ નજીકમાં આવી ગયા. મંત્રાધિરાજનો લયબદ્ધ જાપ ઊંચા સ્વરે સહુએ શરૂ કર્યો. જીવરાશિ સાથે હાર્દિક ક્ષમાપના (ખામેમિ) જાતનાદોષો બદલ હાર્દિક એકરાર (મિચ્છામિ) પરમેષ્ઠિ ભગવંતોને હાર્દિક વંદન (વંદામિ) તેઓ સતત કરતા રહ્યા. અને પ્રસન્ન વાતાવરણમાં પ્રસન્ન ચિત્ત સાથે પ્રસન્ન મુદ્રામાં કૃપાળુદેવે પ્રાણનો ત્યાગ કર્યો.
આ શબ્દો વિશ્વશાન્તીના મુલાધાર પુસ્તકના જ છે. કાલ્પનિક પાત્રમાં કૃપાળુદેવને રજુ કર્યા છે. પણ પોતાની અંતિમ પળોની વાસ્તવિકતાનું ચિત્ર પૂ. ગુરુદેવે લગભગ ર૭-વર્ષ પહેલા દોરેલું હતું. તે જ સમય, તે જ સ્થિતિ સાથે પૂ. ગુરુદેવે વિદાય લીધી !!!
૨૦૬
