________________
પૂ. ગુરુદેવે એક યોદ્ધાની જેમ શરીરને નીચોવી નાંખ્યું. આ શારીરિક આઘાતોની સાથો સાથ માનસિક આઘાતો પણ સ્પર્ધાએ ચઢ્યા હતા. આ રીતે તન-મન બેય બાજુથી લપડાકો ખમતું ચન્દ્રશેખરવિજયજીનું શૌર્ય સભર જીવન, વધુ જીવી વધુ જિનશાસનની સેવા કરવાના અરમાનો સાથે ઝઝુમતું હતું. પણ અફસોસ ! સતત બે બાજુથી સળગતી મીણબત્તી જેવું આ જીવન જીવવાના જંગમાં હારતુ જાય છે.
પણ ઉભા રહો આ તે યુગપુરુષ હતા કે “જે પોતાના સંકલ્પો જલ્દી છોડે તેમ ન હતા. શરીરનો સાથ ન હતો, છતાં સંકલ્પનો ધોધ મોળો પડતો ન હતો.
શરીરના અસહકાર સાથે શાસન સેવાના સંકલ્પોની વણથંભી દોટ વચ્ચે માનસિક સ્તરે અસમતુલા ઉભી થાય છે. પરાર્થ અને સમાજ વચ્ચે જ સમગ્ર જીવન સમર્પિત કરનાર ગુરુદેવ અસ્વસ્થ થઈ જતા હતા. તેથી ગોચરી વાપરવાની રુચિ ખતમ થવા લાગી !!! કર્મની વિષમતા કેવી !!! આ આઘાતના લીધે જ વ્યાધિ થયો, તેનાથી બ્લડ સપ્લાય મગજમાં ઘટવા લાગે છે. જેથી ક્યારેક ખુબ અસ્વસ્થ હોય અને જ્યારે રક્તનું પરિભ્રમણ બરાબર ચાલે, ત્યારે બધું જ બરાબર હોય. એટલે હવે સ્વાથ્યમાં આરોહ-અવરોહ શરુ થયા.
સાધુતા એટલે વિરાગ પણ ગુરુદેવ માટે સાધુતા એટલે વિરાગ સાથે પરાર્થ પણ હતો. અને સ્વદોષોની પીડાય ખરી તેમના જીવનમાં પરાર્થ અને પીડા ખુબ જીવંત દેખાતા રહ્યા છે. આથી જ સ્વાથ્ય વધુને વધુ નાજુક બનવા લાગ્યું.
૧૬૬
