________________
[ ૧૧૪ ]
ધર્મમ ગળ
ન આવે પણ દયા તે જરૂર કુરે. આપણી સ્ખલના વિષે પણ બીજાના મનમાં એવી જ વૃત્તિ જન્મતી હશે તે કલ્પી શકાય. સરળ, નમ્ર માણસ પેાતાની ભૂલ તત્કાળ જોઈ લે છે અને ભૂલ જોયા પછી તેનું પ્રાયશ્ચિત્ત કરવા તૈયાર થાય છે. આપણામાંના કેટલાકે એમ માની બેઠા હાય છે કે અમારામાં અભિમાન કે હુ'પદ હશે તે અમને ભારે પડશે, એમાં ખીજાઓને શું ? સાચી વાત તે એ છે કે અભિમાન જેવા, સમાજના હિતશત્રુ બીજ નથી. તમે ગમે તેટલા ધનવાન હા, ગમે તેટલા વિદ્વાન હા પણ જો તમારું હૃદય અભિમાનથી ભયુ હશે તે! તમારું બહુમૂલું દાન પણ અહંકારને લીધે મલિન બનશે. દાન તા કદાચ સમાજ સ્વીકારી લેશે, પરંતુ એ દાનની સાત્ત્વિકતા ઊડી જશે. આજે આપણા સમુદાયમાં દાનેશ્વરીએ, ઉપદેશક અને પડિતાના છેક અભાવ નથી. તે સમાજને ઘણી સારી વસ્તુઓ ધરે છે, પણ એ અષાના સરવાળા કરશેા તા પરિણામ શૂન્યમાં જ આવશે. અભિમાનની જ એ વિટ”ખના છે. જ્યાં અભિમાન નથી, નમ્રતા દીનતા અથવા આદ્રતા ડાય છે ત્યાં નાનામાં નાનું દાન પણ દીપી નીકળે છે, સમાજ માથું ઝુકાવીને તેને સ્વીકાર કરે છે. આપણા ઘણા નાના-મોટા ઝગડાના મૂળ જોઇશુ. તે અભિમાનમાં જ પડયા દેખાશે. સગા ભાઇઓ અને સાધર્મીઓ વચ્ચે પણ દ્રવ્ય કે માલ-મીલ્કતની ખાતર નહિ પણ માત્ર અભિમાનની ખાતર માટા વિવાદ અને ભેદ પડી ગએલા દેખાશે. આ અભિમાન વિષધરને
