________________
૭૨ | ધન્ય આ ધરતી
અમદાવાદમાં રહે છે પણ પેઢામલીના વતની છે. એમના વડવાઓ પેઢામલીમાં રંગકામ-છાપકામ માટે પ્રખ્યાત હતા.
ગઈ કાલે વિઠ્ઠલભાઈને ફોન કર્યો, “તમે કાપડ છાપો છો ?” “ના, ના, અમે એવું કંઈ નથી કરતા.” એમણે તદ્દન ઠંડું પાણી રેડ્યું. “પણ મેં સાંભળ્યું છે કે તમે કાપડ છાપો છો?” “ના કહીને. નથી છાપતા.” “પણ” “અમારા દાદા એ ધંધો કરતા, અમે નહીં. અમે તો પુસ્તક છાપીએ છીએ.”
મને પુસ્તક છાપવાની વાતમાં રસ પડ્યો. કાપડ છાપવાની વાત તો મારે છોડી જ દેવી પડી. “હું પુસ્તકો લખું છું અને પ્રકાશન કરું છું. તમે કેવી રીતનું છાપો છો ?” એમને થયું કે આ વળી નવી લપ વળગી. છૂટવા માટે એમણે કહ્યું “મારા દીકરા સાથે વાત કરો.” એમના દીકરા યોગેશભાઈ ફોન પર આવ્યા. એમણે પણ મારી વાતમાં ખાસ રસ ન લીધો. ફોન મૂતી વખતે એમણે પૂછયું, તમને અમારું નામ કોણે આપ્યું?”
“હું પેઢામલી ગઈ હતી. ત્યાં મળ્યું.”
પ-ક-મ-લી” એમણે અત્યંત લાગણીથી પૂછયું. એમનો અવાજ એકાએક બદલાઈ ગયો. “તમે પેઢામલી ગયાં હતાં ?”
“હા.” “શેને માટે?”
કારણ કે હું ગામડામાં કાપડ બનાવતા શીખવું છું. વીસ રૂપિયાનું એક કિલો રૂ લાવીએ તો એમાંથી એક કિલો એટલે કે આઠેક મીટર કાપડ બને. એટલે કેટલો બધો ફાયદો થાય અને કાપડ તો ગામમાં જ સહેલાઈથી વેચી શકાય. એ વાત કરવા ગઈ હતી.”
“હું તમારું પુસ્તક કરીશ, મારા નમૂના બતાવીશ. ક્યારે મળવું છે? હું* આજે પાંચ વાગે આવી શકીશ.” એકદમ એમની વાતમાં પલટો આવી ગયો. એમણે પુસ્તક છાપવા માટે ઘણો જ રસ બતાવ્યો. એમણે પાંચ વાગે મળવાનું એટલા ભારપૂર્વક કહ્યું હતું કે મારે બપોરે જે કામ હતું તે જલદીથી પતાવીને હું સમયસર ઘેર આવી ગઈ
ઘેર આવ્યા ત્યારે એમણે ખૂબ સૌજન્યથી વાત કરી, ભાઈની જેમ. ફોન વખતની નીરસતા તો ક્યાંય જતી રહી હતી. પુસ્તકની વાત કરીને પછી મેં કાપડની વાત કાઢી. એમની આંખમાં એકદમ ખુશી આવી ગઈ.
“પેઢામલીમાં કંઈક કરવાની મારી ખુબ જ ઈચ્છા છે. રહીએ છીએ અમદાવાદમાં, પણ ગામમાં કંઈક ઉપયોગી કામ કરી શકીએ તો મારી ઈચ્છા પૂરી થશે.” એમણે અત્યંત ભાવવાહી અવાજે કહ્યું. પોતાનાં પુસ્તકોના નમૂના બતાવ્યા અને મારું પુસ્તક કેવી રીતે કરવું એની વાત કરી. ' એમને જાતે બનાવેલા કાપડના નમૂના બતાવ્યા અને એ બનાવવા માટેનો લાકડી રેંટિયો બતાવ્યો.
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org