________________
472
ક્રૂણાઃ
કુવરી માતાસું કહે, ઉપરવાડે જાય; ‘એકવાર તાતજી કને, મોને તું મેલાય’.
કુમરી વચન જ સાંભલી, ભાઇ તેડાવ્યો તામ; ‘ભાણિજિ છે તાહરી, તે છે દુખનો ધામ.
તીણરી સાર ન કો લ, પિણ તું કરીસ સંભાલ; રાજાને એકવાર તું, મેલાવેજે બાલ.’
બેહન વચન તે સાંભલી, પહુંચો રાજા પાસ; સાલાને માને ઘણો, પ્રધાનપણો છે તાસ.
સાલો-બેનોઇ બેઠું જણા, ખુસીમે કરે છે વાત; તિસે તીલોકસુંદરીતણી, કહે મામો લહી ઘાત.
‘એ બાલક સંકટ પડી, માથે આવ્યો દોસ; છોરુ કુછોરુ હવે તોહિ, ન આણે માવિત રોસ.'
રાય કહે ‘કુમરી વીના, રહેતો નહી ખીણ માત; કલંક જ આવ્યો કંતનો, તીણ મુજ પ્રજલે ઘાત.’
ન
દોસ ન કો કુમરીતણો, દોસ ન કો ભરતાર; વેહ લીખ્યા જે અક્ષરા, તે કુણ મેટણહાર?.
એકવાર પુત્રીતણો, વચન સુણો માહારાજ!; જ્યું દુખ ભાજે મનતણો, સીજે વંછીત કાજ.’
ઢાલઃ- ૧૫, જોસીડો જાણે જોતીષ સાર- એ દેશી.
રાય તેડાવે તીલોકસુંદરી રે, આવી તાત હજુર; કરી પ્રણામ ઉભી રહી રે, તેજે સનમુખ નુર.
૧. બનેવી. ૨. ગાત્ર=શરીર.
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
* લક્ષ્મીહર્ષજી કૃત
૧ [૩૪૭]
૨ [૩૪૮]
૩ [૩૪૯]
૪ [૩૫૦]
૫ [૩૫૧]
૬ [૩૫૨]
૭ [૩૫૩]
૮ [૩૫૪]
૯ [૩૫]
૧ [૩૫૬]
www.jainelibrary.org
