________________
૨૧૪
જમીપરવારીને પરસાળમાં એકઠાં થતાં અને એક યા બીજી વાતમાં દોઢ–બે કલાક પસાર થઈ જતા. સાડાનવ-દશ વાગ્યે લગભગ સૌની આંખો ઉપર નિદ્રાનું આક્રમણ શરૂ થતું એટલે સૌ છૂટા પડતાં અને પોતપોતાના ઓરડામાં ઊંઘવાની શરૂઆત કરતાં. દિવસના ભાગમાં ખાસ ટાઢ જેવું નહોતું લાગતું, પણ રાત્રે ઋતુ એકદમ ઠંડી થઈ જતી અને ગરમ કપડાં તેમ જ રજાઈ, ગરમ ગ્લૅકેટ વગેરેને ઉપયોગ કરવો પડતો. આમ બે-ત્રણ કલાક ઊંઘ આવો ન આવી એટલામાં બારેક વાગ્યા લગભગ હું જાગી જતો અને મન બહાર દોડતું. પછી ઊંઘ આવે જ નહીં, એટલે ગરમ શાલ કે એવું કાંઈક ઓઢીને હું બહાર આવતા અને બારી પાસે ખુરશી ઉપર બેસ અને ચોતરફ વરસતી ચાંદનીને લીધે સુધાધવલ દેખાતી ધરતીને એકીટશે નિહાળ્યા કરતો. આમ બેઠાં બેઠાં ઘણીય વાર કલાક—બે કલાક અને તેથી પણ વધારે સમય પસાર થઈ જતો.
અમારા બંગલાને દરવાજા જેવું કશું હતું જ નહિ. અહીં કોઈ રાની પશુનો ભય રાખવાનું કારણ નથી એમ અમને જણાવવામાં આવેલું. એમ છતાં આ નિર્જન એકાન્ત જંગલ જેવા પ્રદેશમાં, અણધાર્યા મહેમાનની માફક, આ રાત્રિના સમયે કોઈ રાની પશુ કદી ચડી આવે તે હું જ્યાં બેઠો હતો ત્યાં કેઈની પણ રેકટોક સિવાય તે ખુશખુશાલ આવી શકે તેમ હતું. અને એમ બને તે આપણે પણ તેને આવકારવું જ રહ્યું : આવી શકયતા હેવા છતાં મારું મન તદ્દન નિર્ભય અને સ્વસ્થ હતું, પણ અંદર સૂતેલી મારી પત્નીના મનમાં આ બાબતને ફડકો રહે અને તેથી
જ્યાં સુધી હું ઓરડામાં પાછો આવીને સૂઈ ન જાઉં ત્યાં સુધી તે અડધી જાગતી–અડધી ઊંઘતી પડી રહેતી.
આમ મધરાતના સમયે
જ્યારે હું બહાર આવીને બેસતા
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org
