________________
૨૦૯
ત્યારે અમારું મન અમારાથી સવા-દોઢ માઈલ દૂર રહેલાં મેને તથા અજિતભાઈ વિષે ચિન્તા કરવા લાગ્યું હતું. અત્યારે તેઓ કયાં હશે અને રસ્તા ઉપર હશે તે જરૂર સારી રીતે પલળી ગયાં હશે એમ મનમાં વિચાર આવતા હતા. વરસાદ થોડો ધીમો પડયો. અમારે ત્યાં કામ કરતા નોકરને બે ઇત્રીઓ તથા ટોર્ચ લઈને તેઓ રસ્તા ઉપર મળે તે લઈ આવવા મોકલ્યો. તે પણ કેટલીક વાર એમ ને એમ પાછો આવ્યો. વરસાદ તો પછી રહી ગયો હતો, ગાજવીજ બંધ થઈ હતી. અમારી નજર સડક ઉપર દોડયા કરતી હતી. એવામાં અંધારામાં સળવળતી બે આકૃતિઓ દેખાઈ. તે મેન અને અજિતભાઈ જ છે એમ પ્રતીતિ થતાં મનની ચિન્તા હળવી બની, વરસાદ શરૂ થયો ત્યારે બસ સ્ટોપ પાસેના કોઈ એક મકાનને તેમણે આશ્રય લીધો હતો. વરસાદ ઓછો થયો એટલે પલળતાં પલળતાં તેઓ ત્યાંથી નીકળ્યાં અને કેટલીક વારે અમારી સમીપ આવી પહોંચ્યાં. થોડું પલળવા સિવાય તેમને બીજી કોઈ ઉપાધિ નડી નહતી એ જાણીને અમને નિરાંત થઈ.
કૌસાનીમાં મારી દિનચર્યા
કૌસાની આવ્યાને આજે પાંચ દિવસ થયા હતા. અહીં આવ્યા બાદ છૂટું છવાયું આમ તેમ ફરવાનું ચાલતું હતું, એમ છતાં સમયનો સારો એવો ભાગ તે ગંગાકુટિરમાં જ અમે પસાર કરતાં હતાં. રસોઈ કરવાનું મારી પત્ની અને બહેન મેના સંભાળતાં હતાં. પણ તેને લગતા બીજા કામકાજમાં અમે થોડી થોડી મદદ કરતા હતા. બાકી દિવસને કેટલીક વખત તે પરસાળમાં ખુરશી ઉપર બેઠાં બેઠાં બારીમાંથી દેખાતા વિશાળ પ્રદેશને નિહાળ્યા કરવામાં તેમ જ મિત્રો-સ્નેહીઓને યાદ કરીને પત્રો લખવામાં જ પસાર થત: હતો. એ પ્રદેશના ખૂણે ખૂણે અને દૂર દૂર સુધી નજર ફેરવ્યા | ચિં. ૧૪
Jain Education International
For Personal & Private Use Only
www.jainelibrary.org
