________________
૬૫
પહેારમાં દાક્તર માયાદાસ માળીને ઝુ ંપડેથી ખાલદી, સાવરણા, પાવડા લઈ સીધા પ્રાગ્રામવાળા મહેાલ્લામાં બરાબર વખતસર હાજર થઈ ગયા. સરઘસ નીકળ્યું પ્રભાતફેરીનું. ગીતા ગવાયાં. ગટરોની સફાઈ શરૂ થઈ. દાક્તર મૂંગા મૂંગા પાતાનું કામ કર્યું જાય. પણ એમનું ગંભીર મૌન જોડેના કોઈ સાથીને જરા વિચિત્ર લાગ્યું.
<
કયાં દાકતર સા'બ, આજ તો આપ બિલકુલ ચુપ હૈ. કુછ એલતે નહી. કયા બાત હૈ ?'
* મેરે ભાઈ, મેરે હરીશકી કલ શામ માત હા ગઈ!'
પુછનાર અવાક્ બની ગયેા. જરા વારે કળ વળી.
· કયા ? દાકતર સા'બ કયા ખકતે હૈ ? આપકા આજ કયા હુઆ હૈ?
>
•
નહી ભાઈ, હાશમેં હું. કલ રાતા રેડિયા પર ખબર સુની. તાર ભી આઈ.
· આસપાસ કામ કરી રહેલા સાથી બધા ભેળા થઈ ગયા. દાકતર સાહેબને કામ છેાડી ઘેર ચાલવા તેઓ ખૂબ સમજાવવા લાગ્યા, પણ ન માન્યા. જાહેર થયેલા પ્રાગ્રામ મિનિટે મિનિટ સુધી પૂરા અદા કર્યાં. પછી જ સૌ ઘર ભણી વળ્યા. ઘર નજીક રસ્તા પરના ફાટકેથી જ દાકતરે સૌને વળાવ્યા. દીકરાની માને ખબર ન પડે એ હેતુથી કાઈ પોતાને ઘેર ન આવે એવી ઇચ્છા દાકતરે વ્યક્ત કરી. ત્યારથી દાકતરને ઘેર લેાકની અવરજવર સદંતર બંધ થઈ. પૂરું એક વરસ દીકરાની મા આગળ આ વજ્રપાતની વાત કરવાની દાકતર હિંમત કરી શકયા નહિ. અ ંતે વાત ફૂટી ત્યારે બાનુ મગજ મૂળે નબળું હતું તે સાવ ખસી ગયું.
Jain Education International For Personal & Private Use Only www.jainelibrary.org
