________________
સમ્યગ્દર્શનના ૨૭ એલ
૨૯૭
છે વહાણ સલામત પહેાંચી ગયાના અમર આવ્યા જ સમજો.
બીજા દિવસે કાંતીલાલ શેઠ પેઢીએ વહેલા જાય છે, ઘણા વહાણે વાવાઝોડામાં સપડાયા ને કોઈ દુખી ગયાના ખખર બજારમાં આવ્યા છે. આમ મુનિમ સમાચાર આપે છે ત્યાં જ પેલા બે આરો હાંફળા ફાંફળા પેઢીએ આવે છે. દરિયાઇ તાકાનમાંથી બચીને આવ્યા હાય તેવા દેદાર છે. આવતાંવેંત મુનિમજીના ચરણમાં ઢગલા થઈ પડી જાય છે.
કાંતીલાલ આરખેને આવેલા જોઈ ફરી ચિંતાતુર અને છે, પણ વીમાની રકમની માગણી કરવાને બદલે મુનિમજીના ચરણમાં આળોટતાં જોઈ નવાઈ પામે છે. મુનેિમજી તેમને ઉડાડી કુશળ-સમાચાર પૂછે છે.
આર કહે છે શેઠ, અધે રસ્તે પહેાંચતા અણુધારી આંધી ચડી. શાંત દરિયામાં પહાડ જેવડા મેાજા ઉછળવા લાગ્યા. અમને એમજ થયુ કે હમણાં ડૂબ્યા કે ડુબીશુ . કેટલાક ડુબી પણ ગયા. પણ અમારું વહાણ કેવી રીતે ખચી ગયું તેની હજીય અમને સમજ પડતી નથી. પણ કાલે રાતના જાણે કોઈ ગેબી સહાય ન મળો હાય ! તેણે અમને ઉગાર્યા અમે તે પાપીઆ લોકો છીએ. પણ દલપતભાઈ શેઠની પેઢીના પુણ્ય–પ્રતાપે જ અમે બચી ગયા એમ અમને ચોકકસ લાગે છે. ત્યારે અમે ખુદા સાક્ષીએ ખાધા રાખેલ કે જો આ તોફાનમાંથી ઉગરી જશું તે શેઠને વીસ હજાર દેશ. આ વીશહજારની થેલી સ્વીકારી લે.
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
