________________
[re
મિથ્યાત્વને ગાઢ અંધકાર
આ કહે-જંગલમાંથી જડયો.” પેલાએ પૂછયું કે-“તારે આને વેચવો છે ?” રબારીએ પૂછયું કે-“આપીશ?”
પેલે પણ હોશિયાર હતે. એણે કહ્યું કે-“તારે જે લેવું હોય તે કહે. તું કહે તે તને આપું !”
રબારી કહે કે–જે, પેલા વાણિયાને મેં એક રૂપીઆમાં આપી દેવાનું કહ્યું હતું, પણ એને અડધે રૂપીએ આપ હતું, એટલે મેં એને આ પથર આપ્યું નહિ. મારે રૂપીઆથી છે આપવાને નથી.” પેલાએ તરત જ ગજવામાંથી દશ રૂપીઆ કાઢ્યા અને રબારીને આપ્યા; એટલે રબારીએ તે ખુશ ખુશ થઈ જઈને પિતાની પાસે પથરે, કે જે મણિ હતું, એ તેને આપી દીધું.
બને ખુશ થઈ ગયા. પેલે મણિ લઈને રવાના થઈ ગયે અને રબારી ઉતાવળે ઘેર ગયે. ઘરમાં આજે નસીબ પાકી ગયુંએવા સમાચાર આપ્યા.
પેલે લેણદાર વાણિ વિચાર કરે છે કે–“રબારી પાસે મણિ છે, એ લઈ તે લે જ જોઈએ. પણ પાછે એને વિચાર આવે છે કે–એમ તે કાંઈ આને દેવામાંથી છૂટો કરી દેવાય ? ” એટલે, એ વાણિયે કાંઈક વધારે આપવાને તૈયાર થાય છે, પણ આ રૂપીઓ આપવાને તે નહિ જ. એ વાણિયે ગામમાં ફરીને રબારીને ઘરે આવે છે. એને કહે છે કે-જે, આઠ આનાને બદલે બે આના વધારે એટલે દશ આના માંડી વાળીશ, માટે પેલે પથરે લાવ !”
રબારી કહે છે કે-“જા, જા, દશ આના માંડી વાળવાવાળા ! તારે મને છેતરવો તે ને ? મને તે એક શેઠે એના દશ રૂપીઆ આપ્યા ! લે તારે રૂપીઓ !” એમ કહીને રબારીએ એની સામે એક રૂપીઓ ફેંક્યો !
હવે વાણિ કહે છે કે-“અલ્યા, તું બહુ છેતરાઈ ગયું. એ પથરે નહોતે, પણ મણિ હતું, મણિ! એની તે બહુ કિંમત ઊપજે!”
Jain Educationa International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org
