________________
૧૨૨
દશવૈકાલિક સૂત્ર વિષ પણ કદાચિત ન મારે. પરંતુ ગુરુને તિરસ્કાર તે અફળ જાયજ નહિ. એટલે કે તેનાથી તો અવશ્ય મુક્તિનો માર્ગ નજ પ્રાપ્ત થાય. અર્થાત સંયમથી ભ્રષ્ટ જ થાય.
નેધ–ગુરુજનોને તિરસ્કાર મોક્ષને પ્રતિબંધક શત્રુ છે. તેમાં અપવાદને લેશ માત્ર સ્થાન નથી. આથી સાધક પુરુષોએ ઉપકારી ગુરુઓ પ્રત્યે સદા સુવિનીત રહેવું ઘટે. [૮] જેમ કઈ મૂખે પિતાના મસ્તકથી પર્વતને ભાંગવા ઇચ્છે (તે
પર્વતને બદલે પિતાનું માથુંજ ભાંગે), સૂતેલા સિંહને પાસે જઈ જગાડે અથવા ભાલાની અણી પર લાતને પ્રહાર કરે (તે ભાલાને કશી ઈજા ન પહેચે પણ પગના સેંકડે ખડે થઈ જાય.) તો પિતજ દુઃખી થાય છે. તે જ રીતે ગુરુજનના તિર
સ્કાર કરનારની પણ તેજ પ્રકારની દુઃખદ સ્થિતિ થાય છે. ]િ પરંતુ કદાચિત (વાસુદેવ જેવા પુરુષો) પિતાની શક્તિથી
મસ્તક વડે પર્વતને ભેદી નાખે, કેપેલો સિંહ પણ કદાચ ભક્ષણ ન કરે તથા ભાલાની અણી પણ કદાચ ન ભેદે, પરંતુ ગુનો કરેલે તિરસ્કાર કે તેની અવગણના તે બરાબર સાધકના મેક્ષ
માર્ગમાં બાધા ઉત્પન્ન કરે જ છે. [૧૦] આચાર્ય દેવની અપ્રસન્નતાથી અજ્ઞાનની પ્રાપ્તિ થાય છે અને
અઝાન આવવાથી મેક્ષમાર્ગમાં અંતરાય ઉભો થાય છે. માટે અબાધિત સુખ (મેક્ષગતિના સુખ)ને ઇચ્છુક સાધક હમેશાં
ગુરુની કૃપા મેળવવામાંજ આનંદ માને. [૧૧] જેમ અગ્નિહોત્રી બ્રાહ્મણ ભિન્નભિન્ન પ્રકારની ઘી, મધ ઇત્યાદિ.
પદાર્થોની આહુતિઓ તથા વેદના મંત્રપદે વડે અભિષિક્ત કરેલા. હેમાગ્નિને નમસ્કાર કરે છે તેમ શિષ્ય અનંત જ્ઞાનને પામવા છતાં પણ પિતાના ગુરુની વિનયપૂર્વક ભક્તિ કરે.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
