________________
૩૪૫
છુટકારો! નહીં પડે.”– આમ કહી રાજાએ ત્યાંના ઓકના મજબૂત ટેબલ ઉપર
એટલા જોરથી મુક્કી મારી છે, એ ટેબલ તથા આખો ઓરડો ધણધણી ઊડ્યાં.
લાઇઝા પણ રાજાનો એ પ્રચંડ કોપ જોઈને કંપી ઊઠી. તે ધીમેથી બોલી, “સરકાર, હવે તો હું કદી એ નામ મારી જીભે બોલવાની નથી. આપ હવે મને અહીં મૂકીને ચાલ્યા જાઓ.”
રાજાએ આંખો વિકરાળ કરીને કહ્યું, “તો હવે કબૂલ કરી દે છે, તેં મને કદી ચાલ્યો જ નથી; મારી આ હીણપત અને મારો આ પસ્તાવો જોઈને ગર્વ અનુભવવામાં જ તું રાજી છે.”
લાઇઝા હવે પોતાના બે પંજા જોરથી આમળતી બોલી, “સરકાર, પણ મેં આપને કહ્યું તે સાંભળ્યું નહીં, કે મને અપમાનિત લાંછિત કરીને કાઢી મૂકવામાં આવી છે?”
“હું તને પાછી એ લોકોને હાથે જ પૂજાતી, સત્કારાતી કરીને જંપીશ.”
સરકાર, આપ મને હજુ પ્રેમ કરો છો એની એક સાબિતી આપો.”
“કઈ?” મને અહીં તજીને ચાલ્યા જાઓ.” “હું તને કદી ન તજીને મારા પ્રેમની સાબિતી આપીશ.”
“તો શું આપ એમ માનો છો કે, હું આપનો આપના કુટુંબનાં નિકટમાં નિકટ સગાં સાથે વિછેદ થવા દઈશ? – આપનાં માતા સાથે! આપની પત્ની સાથે! આપનાં ભાભી-બહેન સાથે !”
છેવટે તેં એ લોકોનાં નામ આપ્યાં ખરાં; હવે ભગવાન મારા સાક્ષી રહેશે કે, મારો ગુસ્સો તે ત્રણેને ખતમ કરીને જ જંપશે !”
“સરકાર, મને એ કપરા ભવિષ્યની જ બીક લાગે છે; મેં પૂરતાં આંસુ વહાવ્યાં છે; હવે બીજું કોઈ નવાં આંસુ ન વહાવે એમ જ હું કરવાની છું.”
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
