________________
૩૪૪
પ્રેમ-પંક
“લુઇઝા, તારે મને હતાશાની ખાઈને તળિયે જ ફેંકાયેલો જેવો છે, એમ?”
“સરકાર, મને પરમાત્માનું શરણ જ લેવા દો.” “પરમાત્મા પણ તને મારી પાસેથી કાઢી જઈ નહીં શકે.”
“તો પછી મારા ક્રૂર અને દૃઢનિશ્ચયી દુશમનોના હાથમાંથી મારું રક્ષણ કર ! તેઓ મારું જીવન તેમ જ મારી ઇજજત બરબાદ કરવા માગે છે. જો આપ મારા ઉપર પ્રેમ કરવા જેટલી હિંમત દાખવી શકતા હો, તો મારું રક્ષણ કરવા જેટલી આપની તાકાત છે, એટલું તો મને બતાવો. જેને આપ ચાહો છો, તેને તો બીજાંઓ ધુત્કારી અપમાનીને, શરમભરેલી રીતે હાંકી કાઢે છે.”
“તને હાંકી કાઢી છે? આ બીજી વાર તેં એ વાત કહી.”
મને હીણપતભરેલી રીતે હાંકી કાઢવામાં આવી છે, અને હવે પરમાત્મા સિવાય બીજું કોઈ મને રક્ષણ આપી શકે તેમ નથી.”
“મારો આખો મહેલ, મારો આખો દરબાર તારો જ બની રહેશે. અને જેઓએ ગઈ કાલે તને હાંકી કાઢી છે, તે સૌ આવતી કાલે તારા પગ આગળ કંપતાં આળોટતાં હશે. લાઇઝા, તારા અપમાનનું હું આકરું વેર લઈશ. તારી આંખના પ્રત્યેક અશ્રુબિંદુ દીઠ હું લોહીનાં ટીપાં રેલાવીશ. મને તારા દુશ્મનોનાં નામ આપી દે.”
“કદી નહિ.” “તો પછી હું તેઓને સજા શી રીતે કરી શકું?”
“સરકાર એ લોકો એવાં બળવાન છે કે, તેઓ આપનો ઉગામેલો હાથ પણ પકડીને પાછો વાળી શકે.”
તો તું મને ઓળખતી નથી!” રાજા હવે ત્રાડી ઊઠ્યો; “મારો હાથ પાછો પડે તે પહેલાં તો મેં મારું રાજ્ય ફનાફાતિયા થવા દીધું હશે અને મારા આખા કુટુંબને બરબાદ કરી મૂકયું હશે. હા, હા, જ્યાં સુધી આ પૃથ્વી ઉપરના મધુરમાં મધુર અને નિર્દોષમાં નિર્દોષ પ્રાણીને સતાવનારા દુશ્મનો નામશેષ નહીં થઈ જાય, ત્યાં સુધી મારો હાથ પાછો
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
