________________
૩૨૨
પ્રેમ-પંક રાણીએ પણ પગ છૂટા કરવા સાથે જ ઊતરવાની મરજી બતાવી, એટલે રાજાનું મોં ફરી જોવા જેવું થઈ ગયું.
પછી જ્યારે ઘોડા બદલાઈ ગયા અને રાજા-રાણી અંદર બેસવા ગયાં, ત્યારે રાણીને અંદર ચડાવ્યા બાદ, રાજા પણ ઉપર ચડવાને બદલે બહાર જ રહ્યો. પછી તે પગે ટહેલતો ટહેલતો પાછળની ગાડીઓમાં લા વાલિયર મેં જે ગાડીની બારીમાંથી દેખાતું હતું તે તરફ વળ્યો. બધી કાફલો રાજાજી ગાડીમાં બેસે તેની રાહ જોઈને થોભી રહ્યો હતો, અને સૌની આંખો તેની હિલચાલ ઉપર હતી, એ વસ્તુ જ રાજાના લક્ષમાં ન આવી. તરત જ રાજાના કાને પાસે અવાજ આવ્યો, “આપ સરકારે ઘોડો મંગાવ્યો હતો ખરું?”
“ઘોડો? હા, હા, મારો કોઈ ઘોડો અહીં ફાજલ છે?”
“સરકાર, મારી પાસે જે ઘોડો છે, તે આપ નામદારની સેવામાં હાજર છે.” એમ કહી માલિકૉને તરત મેંશ્યોરનો સુસજજ કથ્થઈ ઘોડો તેની આગળ રજૂ કરી દીધો.
“આ કંઈ મારો ઘોડો નથી!” રાજાએ કહ્યું.
“સરકાર, એ નામદાર શ્યોરનો ઘોડો કે છે; પરંતુ તેઓશ્રી ગરમીમાં ઘોડેસવારી કરતા નથી.”
રાજાએ વધુ કંઈ બોલવાની રાહ જોયા વિના તરત એ ઘોડા ઉપર ફલંગ મારી. માલિકૉર્ન જલદી જલદી સામું પેંગડું પકડવા ગયો, પણ રાજા તો કયારનો બેસી ચૂક્યો હતો.
હવે રાજા ઘોડો પોતાની ગાડી તરફ દોડાવી ગયો અને રાણીઓને ખબર આપી આવ્યો કે, “મને ઘોડો મળી ગયો છે, અંદર મારા પગ અકડાઈ ગયા હતા, એટલે હવે હું ઘોડા ઉપર જ આવું છું.”
રાજા હવે સૌને ઊપડવાનો ઑર્ડર આપી, ઘોડો પાછો દોડાવી લા વાલિયર અને મોંતાલની ગાડી આગળ લાવ્યો. લા વાલિયેર શરમથી લાલચોળ થઈ ગઈ; સમજણી મતાલે રાજાજીને એક વાર નમસ્કાર કરી
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
