________________
કોલ અને કરાર
૩૨૧ બોલી, “વાહ, મેંઠ્યર, મેં તો માન્યું હતું કે, આટલી બધી ગરમીની મેં ફરિયાદ કરી એટલે તમે બહાર ઘોડેસવાર થઈ, ગાડીમાં મને વધુ મોકળાશ કરી આપશો!”
હું આ તાપમાં ખુલ્લે ચહેરે ઘોડેસવારી કરું? હે! આવી ધીકતી હવામાં મારી તો મોઢાની ચામડી જ છાલની પેઠે ઊતરી જાય!”
“મારું “ઍરેસૉલ* હું તમને આપીશ!”
“પણ એ હાથમાં પકડી રાખવું પડે ને? ઉપરાંત, મારી પાસે ઘોડો જ નથી.”
અરે, તમારો કથ્થઈ ઘોડો પેલો રહ્યો!”
“મારો કથ્થઈ ઘોડો? ક્યાં છે?” એમ કહી તે જરા ઊંચા થઈ બારીએ જોવા લાગ્યા; પણ તકલીફ વધુ લાગવાથી પાછા જડપણે પોતાની બેઠકમાં પડ્યા.
“હા, હા, તમારો જ ઘોડો, મેં૦ દ માલિકૉર્ન દોરીને લાવતા
જણાય છે.”
અરેરે, બિચારા એ ઘોડાને કેટલી ગરમી લાગતી હશે!” કહી મેંગ્લોરે મોતનો ઝોબો આવી ગયેલા માણસની જેમ આંખો મીંચી દીધી.
આણી બાજ રાણીઓ સાથે બેઠેલો જવાન રાજા ગાડીના ડબ્બામાંથી બહાર નીકળવા જાન ઉપર આવી ગયો હતો- જેથી લા વાલિયેરનું વહાલનું મુખ જોવા મળે. રાણી તો પોતાનો પતિ આટલી મુસાફરી દરમ્યાન પણ પોતાના કબજામાં આવેલો જોઈ રાજી રાજી થઈ ગઈ હતી; પણ તેના મોં ઉપર જેટલું હાસ્ય અને આનંદ પથરાયાં હતાં, તેથી વધુ પ્રમાણમાં રાજાના મોં ઉપર કંટાળાનાં અને નાખુશીનાં ચિહ્નો જણાવા માંડ્યાં. બફારો – પગનું અકડાવું – હાથનું જકડાવું–કેડનું મરડાવું વગેરે કેટલીય ફરિયાદો રાજાએ મોટેથી શરૂ કરી દીધી.
ઘોડા બદલવા ગાડી એક જગાએ થોભી, તે વખતનો લાભ લઈ રાજા રાજી થતો થતો “પગ છૂટા કરવા’ નીચે ઊતર્યો; પણ તે જ ઘડીએ
* નાની નાજુક છત્રી જેવું સાધન. છે.—૨૧
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org