________________
દાન દ વાઈનો હિસાબ લે છે ૧૭ દ વાર્દ હસીને કહેતો હતો, “બહુ ડહાપણભરી પીછેહઠ!” “કેમ?”
“કારણ કે, વહાલા ડભૂકને એમ કરવાથી તરવારના એક-બે ઘા થતા રહી ગયા, વળી!” બંને જણ ખડખડાટ હસી પડ્યા.
રાઓલ એ સાંભળી ખૂબ ગુસ્સે થઈ ત્યાં ઊભો રહ્યો અને બોલ્યો, “દ વાર્દ, તમારી કુટેવ તમે નહીં ભૂલવાના કેમ?”
લૉરેઈન તરત ત્યાંથી સરકી ગયો. દ વાર્દ તુમાખીથી પૂછયું, “કઈ કુટેવ વારુ?”
“જેઓ ગેરહાજર હોય તેમનું અપમાન કરવાની, ગઈ કાલે તમે મેં દાર્લેનનું કર્યું હતું, આજે ડયૂક ઑફ બકિંગહામનો વારો છે.”
“પણ કોઈ કોઈ વાર હું હાજર રહેલાઓનું પણ અપમાન કરું જ છું, એ તમે તો બરાબર જાણો જ છો, મોંશ્યોર.”દ વાર્થો વળતો જવાબ આપ્યો.
રાઓલ અને દ વાર્દના ગરમાગરમ ફૂંફાડા એકબીજા સાથે અફળાવા લાગ્યા, એટલામાં પાછળથી કોઈ બોલ્યું, “મને લાગે છે કે, મારા નામનો અહીં ઉલ્લેખ થયો કંઈ !”
બંનેએ પાછા વળી જોયું તો, દાનાં હસતે મોંએ ત્યાં આવી પહોંચ્યો હતો. તેણે પાસે આવી દ વાર્દના ખભા ઉપર હાથ મૂક્યો એટલે રાઓલ જરા દૂર ખસ્યો.
દાઓં નોંએ દ વાર્દને કહ્યું, “ઘણા વખતથી હું તમારી સાથે વાત કરવાની તક શોધતો હતો; આજે જ એ તક મળી છે. તો તમે જરા મારા કમરામાં આવવાની મહેરબાની કરશો? તમે તમારી સાથે લવાય તેટલા તમારા દોસ્તો લાવી શકો છો.”
“શી વાત છે?” દ વાર્દ કંઈક હસવાનો પ્રયત્ન કરીને બોલ્યો, - “તમારા કોઈ મિત્રો આસપાસ છે કે નહિ?” “હા, હા, મેં૦ માનિકો, મૈ૦ દ ગીશ –"
પ્રે-૨
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
