________________
૨૬૨
પ્રેમ-પંક ઉપાડીને તેનો દાટો કાઢી, મોઢ લગાવી. એક ઘૂંટડો ખાસો અર્ધા શેરનો ઊતરતો.
એટલામાં પ્લાંશેત પાસે થઈને જતો હતો; તેને પોથેલે પૂછયું, “ભાઈ, વાળનું ક્યારે થવાનું છે? આ બધા કાચા-કોરાથી પેટ ભરાતું નથી અને જીભ સળવળ્યા કરે છે.”
દાનએ જ વચ્ચે જવાબ આપ્યો, “ભાઈ, અહીં તો આપણે સામાન્ય નાસ્તા જેવું જ કરી લઈએ; પછી પ્લાંશેતની જાગીર ઉપર જઈને પૂરે ભોજન તો કરીશ.”
તો તો રસ્તામાં ખાવા કામ આવે,” એમ કહી પોથેલે બિસ્કીટ ભરેલી એક બરણી પોતાનાં જંગી ખીસાંમાં ઠાલવી દીધી.
પછી નાસ્તાનું જલદી જલદી પતાવી ત્રણે જણ પેરીસથી નીકળી સાંજના છએક વાગતાં ફેબ્લો મુકામે આવી પહોંચ્યા.
પ્લાંતનું મકાન બાપાએ વીશીની સામે જ આવેલું હતું. એક બુઢ્ઢા નોકરે આવી ત્રણે ઘોડા સંભાળી લીધા.
અંદર પેસતાં જ દાનએ જોયું તો ત્રીસેક વર્ષની એક હૃષ્ટપુષ્ટ યુવાન સ્ત્રી, એક બિલાડીને પાસામાં લઈ, આરામ ખુરશી ઉપર પડી પડી ઊંઘતી હતી. દાતને બોલી ઊઠયો, “લુચ્ચા પ્લશેતિયા, હવે હું સમજયો કે તું અવારનવાર કયાં આવે છે! આ તો તારે બીજું ઘર જ છે!”
પ્લાંશેતે આ બધાના પગરવથી જાગી ઊઠેલ સ્ત્રી તરફ જોઈને કહ્યું, “ડિયર, હું મોંચ્યોર લ, શવાલિયેર દાન્તનોની ઓળખ કરાવું છું; તે મારા માનવંત ભાગીદાર છે!” દાનએ તે બાઈનો હાથ પૂરેપૂરા વિવેકથી હાથમાં લીધો.
પછી પ્લશેતે મોંશ્યોર લ બેન દુ વાલ દ બ્રાસીય દ પિયેરફેદ'ના રજઆત કરી. પૉસે કોઈ મહારાણીને પણ મંજૂર થાય તેવી અદાથી નમન કર્યું.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
