________________
૨૩૦
પ્રેમ-પંક રાજાએ લા વાલિયરને કોચમાંથી ઊતરતી વેળા હાથનો ટેકો આપ્યો, એટલે મોંતાલે અને તૉને શારત સમજીને દૂર ખસી ગયાં. પછી રાજા થોડી વારમાં, એક આડરતે થઈ, ઝપાટાબંધ લા વાલિયેરને બધાથી દૂર એકાંતમાં લઈ ચાલ્યો. કોઈ તેમની પાછળ લાગુ રહી શક્યું નહિ, અને જોતજોતામાં તો કોઈને તેમની ભાળ જ ન રહી.
રાજા લો વાલિયેરને લઈ જે આડ-રસ્ત અથવા ન-રસ્તે દૂર લઈ ચાલ્યો, તે તરફ જ નસીબજોગે બે માણસો કયારના ફરતા હતા. ઉપર આકાશમાં ભયંકર તોફાન ઘેરાઈ રહ્યું હતું, તેની જાણે તેમને દરકાર ન હતી. અચાનક વીજળીનો મોટો ચમકારો અને પછી ભયંકર કડાકો થતાં, તે બે જણમાંનો એક ચેકીને બોલી ઊઠ્યો –
અરે, આ તો આંધી ચડી આવી છે; ચાલો આપણે આપણી ઘોડાગાડીઓ તરફ પહોંચી જઈએ, ભાઈ દળ્યું.”
“હજ કાંઈ ઉતાવળ કરવા જેવું નથી,” ઍરેમીસે આકાશ તરફ નજર કરીને કહ્યું, “પણ તમે કહેતા હતા તેમ ગઈ સાંજે પેલો કાગળ પહોંચાડી દીધો છે, કેમ?”
હા, હા, તેના હાથમાં તે પહોંચી ગયો.” “કશો જવાબ તમારો માણસ લાવ્યો?”
“ના, મને પછી તૉબી મળ્યો નથી. તે છોકરી ઍડમની તહેનાતમાં હોય, અથવા પોતાના કમરામાં કપડાં બદલતી હોય, તો પણ તેને બહાર થોભવું જ પડે, અને આપણે તો નીકળવાનો વખત થઈ ગયો એટલે ત્યાંથી નીકળી ગયા.”
નીકળતાં પહેલાં તમે રાજાજીને મળ્યા?”
“હા, હા; આજથી બરાબર એક મહિના બાદ વૉ મુકામે મારા મકાનમાં આનંદ-પ્રમોદના ઉત્સવનું નિમંત્રણ તેમણે કોલબેરના પઢાવ્યા પ્રમાણે બરાબર માગી લીધું ને! પણ હવે વચ્ચે એક રાત ગઈ એટલે તમારા પેલા બધા ભ્રમ ઓછા થયા હશે!”
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org