________________
૨૯
વનદેવતા અને જળપરી
દરબારગઢમાં મિજબાની પૂરી થયા પછી સૌ કપડાં પહેરીને તૈયાર થઈ આવતાં સાંજના આઠેક વાગી ગયા. આઠ વાગતાંમાં મહેમાનો મૅડમને ત્યાં આવવા લાગ્યા. મૅડમનું આમંત્રણ સૌને હંમેશાં આકર્ષતું. પરંતુ ત્યાં સૌની એક પ્રકારે પરીક્ષા પણ થઈ રહેતી. મૅડમનાં વિનોદ, મર્માળી ભાષા અને આનંદોલ્લાસને પહોંચી વળવું દરેકને માટે શકય નહોતું.
માઁશ્યોરનો ઠઠારો આજે જોવા જેવો હતો. કાર્ડિનલ માઝારેએ ભેગું કરેલું અને પાછળ મૂકેલું ઝવેરાત તો હતું જ અને રાણીમાતાનું તથા ઉપરાંતમાં પોતાની પત્ની જે લાવેલી તે પણ હતું. એ બધું તેમણે આજે ધારણ કર્યું હતું!
તેની પાછળ દ ગીશ કંઈક ધીમે પગલે તથા નમ્રતા ધારણ કરીને કંઈ ખચકાતો ખચકાતો આવતો હોય તેમ આવ્યો. તેણે એવો સુંદર-સમુચિત પોશાક પહેર્યો હતો અને તેના ઘાટીલા સુંદર શરીર ઉપર તે એવો શોભતો હતો, કે આખા મેળાવડામાં સૌ કોઈને એ બાબતમાં તેનું જ સર્વોપરીત્વ સ્વીકારવું પડયું! મૅડમે એક જ નજર તેના ઉપર નાંખી — અને તે ઘડીએ દ ગીશના માં ઉપર રંગ ચડી આવ્યો; પણ એ એક નજરથી જ મૅડમના મનમાંથી જાણે રાજાને ગુમાવ્યાનો રંજ દૂર થઈ ગયો, અને તેના માં ઉપર પણ રંગ ચડી આવ્યો.
માંશ્યોર હવે મૅડમ પાસે આવીને તેનો હાથ હાથમાં લઈને બોલ્યા, “મૅડમ, અત્યારે હું અહીં એક દેશનિકાલ થયેલા કમનસીબ માણસને લઈ આવ્યો છું. તમારી તેના ઉપર ખફા-નજર થયેલી છે તે હું જાણું છું; પરંતુ, હું તમને યાદ રાખવા વિનંતી કરું છું કે, તે મારો સર્વોત્તમ મિત્ર
૨૦૧
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
