________________
અગિયાર વર્ષથી દીક્ષિત
૧૭૯
હૉટેલવાળો જતાં સાધુએ ખીસામાંથી કાગળોનો બીડો કાઢયો અને દરેક કાગળ કાળજીપૂર્વક વાંચવા માંડયો. પરંતુ તેની બીમારી એટલી તીવ્ર કક્ષાએ પહોંચવા લાગી હતી કે, તેને તમ્મર આવતી હોય તેમ તેના કપાળે પરસેવાનાં ટીપાં બાઝવા માંડયાં. તે આંખો મીંચીને લગભગ બેભાન અવસ્થામાં જ પડયો હતો, તેવામાં હૉટેલવાળો વૈદને લઈને આવી પહોંચ્યો. સાધુએ તરત પેલા કાગળો સમેટી લઈ ખીસામાં ખોસી લીધા. ગ્રિઝા આવીને સાધુને જણાવ્યું, હૉટેલવાળાએ મને જણાવ્યું છે કે, મારે આપણા પંથના કોઈ મહાત્માની સેવા બજાવવાની છે.” “ખરી વાત; તો મને સાચેસાચું કહી દો કે, આ બીમારીમાંથી હું બેઠો થઈશ કે નહીં; કારણ કે મને ઘણી અશક્તિ લાગે છે.”
ગ્રિઝાતે નાડી જોઈને કહ્યું, “મારા પંથનો પ્રથમ કે દ્વિતીય વર્ષનો દીક્ષિત સાધુ હોય, તો હું એમ કહું કે, તાવ મટી જાય તેવો છે.”
છું?”
“પણ હું અગિયાર વર્ષથી દીક્ષિત છું; મને શું કહેશો?”
“તો શું હું મારા પંથના કોઈ વડા અધિકારીની સમક્ષ ઊભો
<<
હા; અને એ રીતે વ!”
“અને આપને આપના રોગની સાચી સ્થિતિ જાણવી છે?” “હા; મારી સાચી સ્થિતિ,’
""
(6
‘આપનો મગજનો તાવ છેલ્લી કક્ષાએ પહોંચ્યો છે.”
“અર્થાત્ હવે આશા નથી? બોલી નાખો મોંશ્યોર ગ્રિઝાર્ત; તમે કદાચ અગિયાર વર્ષના દીક્ષિત માટે જ કહ્યું હશે, પણ હું તો તેથી પણ મોટો છું; પંથના અનુયાયી તરીકે તમારી પાસેથી હું તેથી વધુ સત્યની અપેક્ષા રાખું છું.” આમ કહી તે સાધુએ પોતાની આંગળી ઉપરની સોનાની વીંટી નંગ તેની નજર પડે તે રીતે ફેરવ્યું. તે જોતાં જ ગ્રિઝાર્ન ચાંકીને બોલી ઊઠયો, “ખુદ જનરલ પોતે?”
“ગ્રૂપ!” સાધુએ ફરમાવ્યું; “હવે તમે જાણી શકશો કે, તમારે સાચેસાચી વાત કહી દેવાની છે.”
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
