________________
રાતના બે વાગ્યે
૧૬૩
“હા, એમને પણ મૅડમની તહેનાતમાં મેં દાખલ કરાવી આપ્યાં છે; પરંતુ, કાઉંટ, માદમઆઝોલ લા બોમ લ ળ્યાંક દ લા વાલિયેર માટે તમે ગમે તેમ મારી સમક્ષ ન બોલશો; કારણ કે તેમના જેવી ચારિત્ર્યશીલ બાન મેં બીજી જોઈ નથી – જાણી નથી.”
તો તો તમે છેવટની અફવા જ સાંભળી નથી, મહેરબાન !”
ના, ના, મારે સાંભળવી પણ નથી; એ અફવા તમારી પાસે જ રાખી મૂકશો.”
પણ એ બાન અંગેની કશી વાત સાંભળવાનો તમે આવો ઇનકાર કેમ કરો છો?”
માદમુઆકોલ દ લા વાલિયેર મારા એક પરમ મિત્રની પ્રેમિકા છે.” દ ગીશ આટલું કહી, નમન કરી ચાલતો થયો.
સેતેશ્નો પોતે આટલી આટલી જહેમત ઉઠાવ્યા છતાં લા વાલિયર વિષે વિશેષ કંઈ માહિતી ન મેળવી શક્યો હોવાથી અકળાયો; અને વિચારમાં ને વિચારમાં આગળ ચાલવા લાગ્યો. થોડી વારમાં નોકરોનાં મકાનો આવ્યાં, પછી તેમની પાછળનાં મોટાં મોટાં વૃક્ષો દેખાયાં અને પછી એકદમ ઊંચી થતી અને આખા મહેલને ઘેરતી દીવાલ.
અચાનક તેણે એક જગાએ આકાશ તરફ ઊંચેથી આવતો એક સ્ત્રી અને પુરુષની વાતચીતનો અવાજ સાંભળ્યો. તેણે ધારી ધારીને જોયું તો દીવાલને ટેકવેલી નિસરણીની ટોચે એક સ્ત્રી દીવાલની ઉપર હાથ ટેક્વી ઊભી હતી અને દીવાલની પેલી બાજુએ નજીકની ડાળી ઉપર બેઠેલા એક પુરુષ સાથે વાતચીત ચલાવી રહી હતી.
સ્ત્રી પેલા પુરુષને કહેતી હતી, “માં” માનિક, આ રીતે લાંબો વખત આપણાથી વાતચીત ન ચલાવી શકાય. તમે આમ અત્યારે મને અહીં વાતચીત ચલાવવા ચિઠ્ઠી લખીને બોલાવી, તે બહુ ખોટું કર્યું છે. મને કોઈ જોઈ જાય તો કેવું માની બેસે? અને તેમાંય પાછી મને તમારી
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org