________________
૧૪૪
પ્રેમ-પંક “તો, તમે હમણાં કહ્યું તેવી જ હું છું એમ સાચેસાચ માનો છો?” દ ગીશ એકદમ ફીકો પડી ગયો; તેણે મોં બાજુએ ફેરવી લીધું.
“હું ફરિયાદના રૂપમાં નથી કહેતી,” પ્રિન્સેસ ધીમા અવાજે કહ્યું, મને ઘા કરી જાય તેવી સાચી વાત, છેતરામણી ખુશામત કરતાં હું વધુ પસંદ કરું છું. તેથી જ પૂછું છું , મ દ ગીશ, કે હું ખરેખર એક છીછરી પ્રકૃતિનું તુચ્છ માણસ છું?”
“તુચ્છ?” એ જુવાનિયો પોકારી ઊઠયો; “તમે તુચ્છે! ના, ના; મારા જીવનના કીમતીમાં કીમતી ધન માટે એ શબ્દો વાપરી જ ન શકાય.”
પણ પુરુષના અંતરમાં દાહક જવાળા ઊભી કરીને, પછી તેને તેમાં ખાખ થઈ જતો જે સ્ત્રી જોઈ રહે, તેને હું તો એવી જ ગણું.”
પણ મેં શું કહ્યું કે ન કહ્યું, તેની તમને શી દરકાર? તમારી આગળ મારું એવું તે શું મૂલ્ય છે, જેથી હું જીવું છે કે નહિ તે પણ જાણવાની તમારે જરૂર હોય?”
“મશ્યોર દ ગીશ, તમે તથા હું બંને માનવપ્રાણીઓ છીએ; તેથી તમારા જીવનને બરબાદ થતું હું જોઈ રહી શકે નહિ. આજથી તમારા પ્રત્યેનો મારો વ્યવહાર હું બદલી નાંખ્યું છે. હું ખુલ્લા દિલે જે સાચું છે તે જ કહું છું – હું તમને વિનંતી કરું છું કે, તમે મને હવેથી ચાહશો નહિ, અને મેં કદીક પણ તમને કોઈ મીઠો બોલ કહ્યો હોય કે ભાવભરી નજરે જોયા હોય, તો પણ તે તદ્દન ભૂલી જાઓ.”
“તમે મને વિનંતી કરી છો?”
હા, હા; મેં મારે હાથે જે નુકસાન કર્યું હોય, તે મારે પોતાને હાથે જ મારે સુધારી આપવું જોઈએ. એટલે કાઉંટ, મેં તમારા પ્રત્યે જે કંઈ નખરાળાપણું દાખવ્યું હોય, કે રમત રમવા ખાતર ભાવ બતાવ્યો હોય, તેની મને ક્ષમા આપી દો.–– ના, ના, મને વચ્ચે રોકશો નહિ તમે મને જે કંઈ કહ્યું તેની પણ હું તમને ક્ષમા આપી દઉં છું; તમે
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org