________________
૧૩૬
પ્રેમ-પંક પણ તેવામાં તેના નોકરે તેની પાછળ દોડી આવી તેને મળવા કોઈ સંદેશવાહક આવ્યો હોવાનું જણાવ્યું.
“ભલે, સવારે મળીશું,” લૉરેઈને હજુ પેલી બે જણીઓનો પીછો પકડવાની વૃત્તિથી કહ્યું. કારણ તેને એ બંને કોણ હતી તેની કલ્પના આવી ગઈ હતી.
“પણ તે કોઈક અગત્યના કાગળો લાવ્યો છે.” “કયાંના છે?” “એક ઈગ્લેંડથી અને બીજો કેલેથી.” “કેલેથી? ત્યાંથી વળી મને કોણ કાગળ લખનારું હતું?” “આપના મિત્ર દ વાર્દના અક્ષરો ઓળખાય છે ખરા.” લૉરેઈન તરત પોતાના તંબૂ તરફ ચાલ્યો ગયો.
લૉરેઈનને પોતાના પત્રો વાંચવા પાછળ મૂકી, હવે આપણે પેલી બે સ્ત્રીઓ સાથે જઈએ. તે બે તૉને શારત અને મૅડમ પોતે હતાં.
મેડમે તૉને શારતને કડક અવાજે કહ્યું, “હવે બધી વાત વિગતે મને કહી દે જોઉં.”
આપ નામદાર મારા ઉપર ગુસ્સે તો થયાં નથી ને?”
“પણ તમે લોકો મારી તહેનાત-બાખો છો; અને તમારી ગાંડીઘેલી વાતોથી રાજાજીને કંઈ ખોટું તો નથી લાગ્યું ને, એની મારે ખાતરી કરવી છે. અને તેથી પ્રથમ મારે જાતે જઈને એ ખાતરી કરવી છે કે, તમે લોકો જે ઝાડ નીચે બેઠાં હતાં, ત્યાં તમે કરેલી વાતો પાછળની વાડમાં સંતાનાર સાંભળી શકે કે નહિ.”
પણ નામદાર, આપ આટલાં જલદી જલદી ચાલશો તો થાકી જશો. એ જગા હજુ બહુ દૂર છે.”
“તો તમે ત્રણ જણાં હતાં, કેમ?” “હા જી; લા વાલિયર, મતાલે અને હું.”
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org