________________
રાજાજીનું રહસ્ય
૧૨૯ હા, હા; “રૉયલ ઓક’ નીચે માદમઆઝોલ તૉને શારત સાથે, ખરું ને?” સંતેગ્નોએ પૂછયું.
“તમે શી રીતે જાણું?” મતલેએ સામું પૂછવું.
સીધી સાદી રીતે જ અર્થાત્ તેમણે પોતે જ મને એ વાત કહી છે.”
“તો તો માદમુઆકોલ દ લા વાલિયેર શાથી બેભાન બની ગયાં હતાં તેનું કારણ પણ તેમણે કહ્યું જ હશે?”
“હા, હા, કોઈ વરુ કે લૂંટારુ આવી પહોંચ્યાની વાત હતી, ખરું ને?”
લા વાલિયર આંખો સ્થિર રાખી બધી વાતચીત સાંભળતી હતી. રાજા હવે પોતાની લાગણી દબાવી રાખી ન શકતાં બોલી પડ્યો, “ગભરાવાની કંઈ જરૂર નહોતી; કારણ કે, જે વરુની તમને બીક લાગી હતી, તે બે પગવાળું જ હતું !”
તો કોઈ માણસ જ અમારી બધી વાત સાંભળતું હતું, ખરું?” લુઇઝા ચીસ પાડતી હોય તેમ બોલી ઊઠી.
“પણ ધારો કે કોઈ માણસ સાંભળતો હોય, તો પણ શું થયું? કોઈ સાંભળતું હોય તો તમે ન બોલો એવું કાંઈ તમે બોલ્યાં નહીં જ હો!”
લા વાલિયર પોતાના બે હાથ આમળી, પોતાનું મોં તેમાં સંતાડી બોલી, “ભગવાનને ખાતર કહો, કોણ ત્યાં છુપાયું હતું? કોણ બધું સાંભળતું હતું?”
રાજા હવે તેની પાસે જઈ તેનો એક હાથ પોતાના હાથમાં લઈ બોલ્યો, “હું સાંભળતો હતો. તમને બીક લાગી જાય તેવું તો કાંઈ હું કરી બેઠો નથી ને?”
લા વાલિયર એક મોટી ચીસ નાખી ફરીથી બેભાન થઈ ગઈ; અને તેની ખુરશીમાં જડની પેઠે ગબડી પડી. રાજા માંડ માંડ તેને પોતાના હાથમાં ઝીલી લઈ શકયો.
પ્રે-૯
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
