________________
૧૧૨
પ્રેમ-પાંક
હતી – માંતાલે અને તૉને શારાંત – ત્યાં આવી પહોંચી. તેઓએ પરીઓનો પોશાક ધારણ કરેલો હતો. નાટ્યસમારંભની સફળતાથી આનંદિત થઈ, તેઓ ઠેકડા ભરતી ત્યાં આવી પહોંચી. તે ત્રણેએ ઉપવનમાં તે રાતે ‘રૉયલ ઓક’વૃક્ષ નીચે દિલ ખોલી વાતો કરવા મળવાનું ગોઠવ્યું હતું. રાજદરબારના કડક નિયંત્રણ નીચે રહેતાં રહેતાં, મનમાં એકઠી થયેલી વાતો ખુલ્લી હવામાં પણ બોલી નાખવાની તેવાં લોકોમાં કેવી ઇંતેજારી એકઠી થતી હોય છે, તે તો એ કામ કરનારાં કે તેમનાં રિચિતો જ જાણી શકે કે કલ્પી શકે.
માંતાલેએ લુઇઝાને ઊધડી લેવા માંડી, “તું આમ છેક એકલવાઈ બની ગઈ છે તે કેવું? બધાં નાટ્યસમારંભમાં ભાગ લઈ આનંદ કરે, ત્યારે તું એકલી બહાર બેસી રહી છે! જ્યારે અમે બધાં આનંદ કરીએ, ત્યારે તારે રડવું; અને અમે લોકો પોશાક ચોળાઈ જવાથી કે ખોવાઈ જવાથી જરા રડવા જેવાં થઈએ, ત્યારે તારે હસવું!”
“ચાલો ને બહેન, આજે આપણે નક્કી કર્યું છે તે પ્રમાણે, શાંત નિર્જન સ્થાને એકલાં બેસી વાતો કરીએ; કોઈ કહેનાર-મૂછનાર ન હોય એ રીતે મનમુજબ હરવા ફરવામાં કેવો આનંદ આવે છે? કેટલે દિવસે આવી નિરાંત મળી છે?” લુઇઝાએ સખીઓને સંકેતસ્થાને દોરતાં કહ્યું.
ફૂટડી, ઊંચી, ધૃષ્ટ, તૉને શારાંત અને માંતાલે પ્રેમ, પ્રેમીઓ અને તેમને કેમ રમાડવા વગેરે બાબતો અંગે મજાક-મશ્કરી કરતી આગળ વધતી હતી; તેવામાં અચાનક, અંધારામાં તેમણે બે જણને હાથમાં હાથ ભિડાવી વાતો કરતા આવતા જોયા. તરત ત્રણે સખીઓ બાજુએ અંધારામાં છુપાઈને ઊભી રહી
“આ તો મોંશ્યોર દ ગીશ છે ને, કંઈ!” માંતાલેએ તૉને શારોંતેના કાનમાં કહ્યુ
""
આ તો મોંશ્યોર બ્રાજલૉન છે ને, કંઈ!” તૉને શારેતે લા વાલિયેરના કાનમાં કહ્યું.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
