________________
ફેબ્લોગ
૧૦૩ રાજાએ નિસાસો નાખીને કહ્યું, “ખરી વાત છે.”
“આપ સરકારને તો આપના રાજ્યમાં કશું અડી ન શકે, પરંતુ મારે તો હવે ઇંગ્લેંડ પાછા જ ફરવું રહ્યું.”
રાજા અચાનક મેડમનો હાથ પકડી લઈને બોલી ઊઠ્યો, “જુઓ, મને આખી દુનિયા તરફનું ગમે તે દુ:ખ આવશે, તે હું સહન કરી લઈશ, પણ તમે ઇંગ્લંડ ચાલ્યા જવાની વાત કરશો, તો તે મારાથી નહિ સહન થાય.”
મેડમે પ્રેમ-ઊભરાતી નજરે પોતાનો શિકાર બનેલા રાજા તરફ જોયું, અને તેને જીવતદાન આપવા માગતી હોય તેમ કહ્યું, “અને મને પણ એ વસ્તુનું દુ:ખ નહિ હોય, એવું જ આપે માની લીધું કે સરકાર? આપે તો જાત પહેલાં તમારા પ્રજાજનોનું દુ:ખ પ્રથમ જાણવું જોઈએ.”
“મૅડમ, મૅડમ, પહેલાં એટલું જ કહો કે, તમે ઇંગ્લેંડ ચાલ્યા જવાની વાત ફરીથી તમારે મોંએ નહીં લાવો!”
મેડમે માત્ર પોતાના હાથની આંગળીઓથી રાજાના હાથને જરા વધુ દબાવી, તેનો જવાબ આપી દીધો.
“પણ આ બધાનો કંઈક ઉપાય તો વિચારવો જ જોઈશે ને, સરકાર.”
એક ઉપાય છે કે, મારે બીજાઓના દેખતાં તમારા પ્રત્યે કશો ભાવ ન બતાવવો.”
એટલે મને જીવતી જબ્બે કરવી છે, સરકાર? આપના સ્નેહભાવની અમૃતસંજીવની વિના તો મારાથી આ દેશમાં એક ઘડીય ન રહી શકાય!”
“તો પછી તમારે મને કોઈ રસ્તો બતાવવો જોઈએ.”
“હા, જુઓ, સરકાર, મારા પતિ કોઈ બીજી સ્ત્રી તરફ પ્રેમ કરતા હોય, અને મને ભ્રમમાં રાખવા માગતા હોય, તો તે શું કરે, એ કહો જોઉં?”
“તમે જ કહો!”
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
