________________
પુણ્યની પ્રખલતા
૧૨૯
સ્વર્ગ માંથી અપ્સરાએ જ જાણે નૃત્ય કરવા ન આવી હાય ? તેવા ભાસ થતા હતા. ચારે દિશાના ખારણાંની ઊપરની શાખામાં નીલરત્નમય પાન સહિત અને સાચા મેાતીનાં ઝુમખાવાળાં ઝુલતાં તારણા ખાંધ્યાં છે, તે જાણે હારાહાર સ્વર્ગનાં વિમાના ગોઠવ્યાં હાય નઢુિં? તેવા જણાય છે.
વળી બાંધેલા પચર’ગી ચંદ્રવાઆને મેાતીની માળાઓ લટકાવવામાં આવી હતી, તે જાણે આકાશમાંના તારામ લે જ ત્યાં આવી વિશ્રામ લીધા હોય નહિ ? તેવા દેખાવ લાગતા હતા. ચારી પણ બધી બાજુથી ચીતરેલી હતી, અને તેમાં સેના માણેકનાં કુંભ કે જેના ઊપર સુંદર ફૂલની માળાએ આરોપણ કરેલી હતી, તે ચારે બાજુ સુગધ ફેલાવીને પુષ્કળ ખુશ! આપી રહી હતી. વરરાજાનાં વરઘેાડાનું વર્ણન:
શ્રીપાલકુમારે પણ વિધિ સહિત સ્નાન કરીને સવ શણગાર સજીને કપાળમાં શાભતું તિલક કર્યુ. માથા ઊપર મણિ, માણેક અને ચેતીએથી જડેલા ખૂણાઓ – ખાંચાઓ– વાળા મુકુટ ધારણ કર્યો. તે જડેલા હીરાઓના તેજથી જાણે હાસ્ય કરતા હૈાય નહિ ? તેવા ઝગઝગાટવાળા જણાતા હતા. તે રત્નજડિત મુકુટ રાજાઓના રાજા--વરરાજા શ્રીપાલ – ના માથા ઊપર રહેલા હેાવાથી એમ માનતા હતા કે હું સર્વ અલંકારમાં ઉત્તમ છું, અને રાજાએથી પણ માટે છુ, કારણ કે તેમના મસ્તકે ખિરાનું છુ, કાનમાં એ કુંડલ અને કંઠમાં નવલખેાહાર શાલતા હતા. કેડે રત્ન
૯
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
