________________
ખંડ બી.
૬૭
વચન સુણી તસ વાંકડાં, શેઠને સુભટ સુણાવે રે;
શેઠ વિનવી રાયને, બહોળું કટક અણુવે રે. ધવલ૦ ૯ અર્થ:સામટા દશ હજાર લડવૈયાએ શ્રીપાળ કુંવરની પાસે જઈ પહોંચ્યા, અને અભિમાની તથા ઉદ્ધતપણે કડવાં વચન કહેવા લાગ્યા કે—“ ઉઠ, તારું આખું આવી રહ્યું છે, કેમકે અમારો ધણી ધવલપિંગ તારા પર ખફા થએલ છે, એથી તને મારી દેવને બલિદાન આપ; માટે હવે નકામું માન ગુમાન ન કર.” ગુમાની વચને સાંભળી કુંવર બેલ્ય—“મૂર્ખાઓ ! જરા હૈયામાં વિચાર કરી જુઓ કે ક્યાંય સિંહનું તે બલિદાન થયું જાણું, સાંભળ્યું છે? બલિદાન તો ધવળ પશુનું જ થશે; છતાં નાહક વચન બોલી પસ્તાવો શા માટે હરી લે છે. આવાં વાંકાં વચન સાંભળી આખર વાણિયાના નોકર હોવાથી શેઠની તરફ તેઓ ચાલી નીકળ્યા, અને તેનાં વચનો શેઠને જઈ સંભળાવ્યાં. મતલબ એ કે–“એ પુરુષ કંઈ અમને પણ ગાંઠે તે નથી, મહાન વીર શિરોમણી જંણાય છે; માટે વધારે લડવૈયાઓની જરૂર છે.” વગેરે હેતુ જાણી લઈ ધવલશેઠે રાજાને વિનતી કરી બહોળું મદદગાર લશ્કર મેળવી પિતાના લડવૈયાઓ સાથે સામેલ કરી આપ્યું. (એટલે તે બધા કુંવરની સામે જઈ ચડ્યા.) –૬ થી ૯
એકલડો દય સત્ય શું, જવ અતુલી બલ જૂને રે; ચહૂટા વચ્ચે ધૂખલ મ, કાયર હિયડાં ધ્રુજે રે. ધવલ ૧૦ કુંત તીર તરવારના, જે જે ઘાલે ઘાય રે; કુંવર અંગે લાગે નહિ, ઓષધિને મહિમાય રે. ધવલ૦ ૧૧ કુંવર તાકી જેહને, મારે લાકડી લોઢે રે; લહબહતા લાંબા થઈ, તે પુછવીએ પોઢે રે. ધવલ૦ ૧૨ ભેંસા પર રણખેતમાં, ચિહું દિસિ વિંગડ ધાય રે; જૂડથી જે વેલા જિસ્યા, શિગે વિલગા જાય રે. ધવલ૦ ૧૩ મરતક કુટ્યાં કેઈનાં, પડયા કેનાં દાંત રે; કેઈ મુખે લોહી મેં, પડી સુભટની પાંત રે. ધવલ૦ ૧૪. કઈ પેઠા હાટમાં, કઈ પિલમાં પેઠા રે; કેઈ દાતે તરણાં દેઈ, ગળિયા થઈને બેઠા રે. ધવલ ૧૫
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
