Page Text
________________
ખંડ પહેલે.
–૭ થી ૧૩
વગેરે ઝેરી ઓની પણ જ્યાં પુષ્કળ હરફર હતી એવા ઉજડ માગે ભયંકર અંધારી રાતમાં ઉઘાડે પગે બિચારી રાજમહેલમાં રહેનારી છતાં પણ વિપત્તિને તાબે પડેલી અબળા રડવડ્યા કરતી હતી; એથી કમળ પગમાં કાંટા કાંકરાઓના ભેંકાવાથી લેહીની ધારાઓ ચાલ્યા કરતી હતી, પણ તે વખતે તેણીની કોને દયા આવે તેમ હતું? એ માર્ગમાં તે વરૂ, વાઘ, વાયડાં, ચીતરા, વગેરે ભયંકર શબ્દ કરતાં તળાપ મારી રહેલાં હતાં, શીયાળવાં શોરબકોર કરી રહ્યાં હતાં, ચોર, ધાડપાડુ, ભૂત, વગેરે પણ ભટક્યા કરતા હતા, ઘુવડ ઘૂ ઘૂ ઘૂ શબ્દથી ભય આપી રહ્યા હતા, વાંદર હકાક કરતાં હતાં, અને પર્વત ઉપરથી પડતાં પાણીનાં ઝરણાં, નીકેનો ખળભળાટ શબ્દ થઈ રહ્યો હતો. જો કે આવી ભયાનક જગ્યા હતી; છતાં બન્ને જણનું આયુષ્ય બળિયું હતું, તથા તેમની સંગાથે સત્ય અને શીળ એ બે જાગતી તિરૂપે મહાન બળવાન વળાવા હતા, અને માટે ભાગ્યશાળી કુંવર હતો, એથી તે પ્રાણઘાતક પ્રાણી વગેરે કઈ દુખિયારી રાજમાતા અને બાળરાજાને અડચણ કરી શકતાં ન હતાં. હા ! જે રાણી રત્નજડિત હીંચોળાખાટમાં હીંચતી હતી, અને સોનાના પલંગ ઉપર સૂઈ રહેતી હતી તે રાણીને માથે જ આવી એક રંક માણસના સરખી વેળા આવી પડી; માટે કવિ કહે છે કે એ કર્મને માથે ધૂળનો દાટ વળે !
રડવડતાં રણી ગઈ રે, ચઢી પંથ શિર શુદ્ધ; તવ બાલક ભૂખ્યો થયા રે, માંગે સાકર દૂધ. દેખો. ૧૪ તવ રોતી રાણી કહે રે, દૂધ રહ્યાં વત્સ દૂર; જે લહિયે હવે કૂકશા રે, તો લહ્યાં દૂર કપૂર. દેખો. ૧૫ હવે જાતાં મારગ મલી રે, એક કુટીની ફેજ, રેગી મલીયા સાતમેં રે, હીંડે કરતા મોજ. દેખો. ૧૬ કુષ્ટિમેં પૂછયા પછી રે, સહેલ સુણાવી વાત; વળતું કુટી ઈમ કહે રે, આરતિ મ કરે માત. દેખ૦ ૧૭ આવી અમ શરણે હવે રે, મન રાખે આરામ; એ કઈ અમ જીવતાં રે, કેઈન લે તુમ નામ. દેખ૦ ૧૮ વેસર આપી બેસવા રે, ઢાંકી સઘળું અંગ; બાલક રાખી રસોડમાં રે, બેઠી થઈ ખડંગ. દેખર ૧૯
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
| SR No. | 005172 |
| Book Title | Shripal Raja no Ras |
| Original Sutra Author | N/A |
| Author | Sarabhai Manilal Nawab |
| Publisher | Jain Kala Sahitya Prakashan Gruh |
| Publication Year | 1960 |
| Total Pages | 388 |
| Language | Gujarati |
| Classification | Book_Gujarati |
| File Size | 24 MB |