________________
૧૨૬
શ્રીપાળ રાજાને રાસ.
આવ્યા અને સ્નેહસહ કહેવા લાગે –“આટલા દહાડા તમે કયાં છુપાઈ રહ્યા હતા ? એટલામાં તો એક કાકી થઈને, એક ફઈ થઈને ભેટી પડી અને ઘણું હેત દેખાડતી કહેવા લાગી—“તારી અમે તો વાટ જ લેતાં હતાં કે કયારે મળે !” વગેરે વગેરે વાતે મેલાવીને પૂરેપૂરું નાટક ભજવ્યું, ને તે પછી ડૂબનાયક રાજાને કહેવા લાગે– “મહારાજા સાહેબ ! આ અમારા કુળને આધાર-પુત્ર છે. એ અમારાથી રીસાઈને ચાલી નીકળ્યો હતો તે આજે આપની કૃપાથી ભગે થયે છે, અને આ સર્વે પરિવાર મારો છે. તે બધાનું આના મેલાપથી વિગજન્ય દુઃખ ભાખ્યું.
–૪ થી ૯ રાજા મન ચિંતે ઈર્યું રે, સુણી તેહની વાચ રે, ચ૦ વાત ઘણી વિરૂઈ થઈ હો લાલ; એહ કુટુંબ સવિ એનું રે, દીસે પરત ખ સાચ રે, ચ૦ ધિક મુજ વંશ વટાલીયો હો લાલ.
૧૦ નિમિત્તિ તેડાવીયો રે, મેં તુજ વચન વિશાસ રે, ચ૦ પુત્રી દીધી એહને હો લાલ; કિમ માતંગ કહ્યું નહીં રે, તેં દીધે ગલે પાશ રે, ચ૦ નિમિત્તિ વળતું કહે હો લાલ. મુજ નિમિત્ત જૂઠું નહીં રે, સુણજો સાચી વાત રે; ચ૦ એ બહુ માતંગનો ઘણી હો લાલ; રાય અરથ સમજે નહીં રે, કોપ્યો ચિંતે ઘાત રે, ચ કુંઅર નિમિત્તિઆ ઉપરે હો લાલ. તે બેઉ જણને મારવા રે, રામેં કીધ વિચાર રે, ચ૦ સુભટ ઘણુ તિહાં સજ કિયા હો લાલ; મદનમંજરી તે સુણી રે, આવી તિહાં તે વાર રે, ચ૦ રાયને ઈણી પરે વિનવે હો લાલ.
૧૩ કાજ વિચારી કીર્ષેિ રે, જિમ નવિ હોય ઉપહાસ રે, ચ૦ જગમાં જશ લહિયે ઘણો હો લાલ;
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
