Shripal Raja no Ras

SR No.: 005172
Original Sutra Author: N/A
Author: Sarabhai Manilal Nawab
Publisher: Jain Kala Sahitya Prakashan Gruh
Publication Year: 1960
Total Pages: 388
Language: Gujarati
Classification: Book_Gujarati
File Size: 24 MB

Page 126

ખંડ ત્રીજે.
૧૧૫ માય બાપને પરહરી રે, કીધો જેને સાથ રે; ફિટ હિયડા ફૂટે નહીં રે, વિછો તે પ્રાણનાથ રે.
અર્થ –“હે જગજીવન પ્રભુ! તમે ક્યાં જતા રહ્યા! અમને એક વાર અમારી દયા લાવી દર્શન ઘો! હે સદ્ગણી સાહેબા ! આપ વગર અમને હવે કોનો આશરો છે? આ પ્રમાણે બોલી મોટી પિક મહેલ, માથું ને હૈયું કૂટ વિલાપ કરવા લાગે.” એ સાંભળીને આસપાસ દિલગીરી ઉપજાવનારો શેરબર થતાં ઘણું લેકે ભેળાં થઈ ગયા અને શેઠને પૂછવા લાગ્યા કે –“શા સારૂ આ વિલાપ કરે છે ? ” કપટી શેઠે એના જવાબમાં જણાવ્યું કે –“ભાઈઓ ! મુરબ્બી કુંવર શ્રીપાળ કૌતુક જેવાને વહાણુની કિનારીએ બાંધેલાં માંચડા ઉપર ચડ્યા હતા. ઘણા દિવસનાં હે, કે સડેલાં છે, પણ તે જીર્ણ થઈ રહેલાં માંચડાનાં દેરડાં ઓચિંતા–એકદમ ત્રુટી જતાં પોતે દરીયામાં પડી ગયા, હાય ! હાય ! એ દેવ ! આતે તે છે ગજાબ ગુજાર્યો! ! ! ” આ પ્રમાણે તે વાત છેક કર્ણોપકર્ણ પહોંચતી કુંવરની બેઉ સતી સુંદરીઓને કાને જઈ પહોંચી. ત્યારે એકદમ પ્રાસકો પડતાં તેણીઓના હૃદયમાં જાણે એચિંતે વજન ઘા થયે ન હોય ? તે કારી ઘા થયે, તેથી તુરત મૂછવંત થઈ બેઉ સ્ત્રીએ કલ્પાંત કરતી ભોંય પર ઢળી પડી. એ જોઈ તેણીઓની સખીઓ, સાહેલીઓ ને દાસીઓ બહુજ ગાભરી બની ગઈ અને કાર્ણવત્ થએલા ચેષ્ટારહિત શરીરને જોઈ મરણ પામ્યાની શંકા લાવી તેઓએ નાકે હાથ મૂકી ધાસ તપા. એટલે તે શ્વાસ ચાલતે જણાતાં મહા સુગંધમય શીતળ બાવનાચંદન છાંટડ્યા, અને પંખાએથી શીતળ પવન નાખ્યો જેથી તેણીઓને ચેતન વળ્યું. પણ મૂછ વળતાં બરાડા પાડતી રોવા લાગી...હૈયામાં દુઃખ પણ સમાતું ન હોવાથી આંસું ચધારે વહી જતા જણાવા લાગ્યાં તે કકળ કરતી પોકારતી હતી કે-“હે પ્રાણો! જે કિરતાર અમારા પર રહ્યો હતો તે તમે શા માટે પાછા વળ્યા ? પિયરીઆ પણ દૂર રહ્યાં અને ભરથાર પણ મધ્ય દરિયે મૂકી ચાલતા થયા. હે હૃદય ! તે જેના સાથને લીધે માતા પિતાનો સાથ પણ છેડી દીધું હતો તે પ્રાણનાથને સાથે છુટયા પછી પણ તે ફાટી ન જતાં કાયમ રહ્યું છે જેથી તેને પણ ફિટકાર છે?
-૧ થી ૮ ધવલશેઠ તિહાં આવીયે રે, કૂડા કરે વિલાપ રે; શું કીજે એ દૈવને રે, દીજે કિશ્યા શારાપ રે. જીવ૦ ૯ દુ:ખ સહ્યાં માણસ કહ્યાં રે, ભૂખ સહ્યાં જિમ ઢેર રે; ધીરજ આપ ન મૂકિયે રે, કરીયેં હૃદય કઠોર રે.
જીવ૦ ૧૦ મણિ માણેક મોતી ખરાં રે, જેહના ગુણ અભિરામ રે; જિહાં જાશે તિહાં તેહને રે, મુકુટ હાર શીર ઠામ રે. જીવ. ૧૧