Page Text
________________
સર્વ સંગ્રહગ્રંથ
જીવે તે બધી બાબતે આવે કે જાય ત્યારે દુઃખનો વિચાર માફક લાભ પણ માનવીને ગેરમાર્ગે દોરે છે. લોભ માનવીને કરવા જેવો નથી છતાં જીવ અથવા જેનામાં જીવ છે એ આજુબાજુના વિચારો કરવા દેતો નથી. શાણે માણસ માનવી આ બાબતો માનતો નથી. અને પોતે દુઃખનો લોભમાં ફસાઈ જતાં મૂખ બની જાય છે એ વાત ખૂબ અનુભવ કરે છે.
જાણીતી છે. લોભમાંથી અનેક અનર્થો જન્મે છે જે માનવામાં - ઘણી વખત માનવીને પુત્રનો જન્મ થાય, લગ્ન થાય, દેખ ઉપજ કરે છે. વભવ પ્રાપ્ત થાય ત્યારે તે સુખને અનુભવ કરે છે. ખરેખર આશા રૂપી ખાડામાં જગતના તમામ જી ફસાય છે. તો માનવ શરીરને આ સુખને આભાસ થાય છે. કોઈ દરેક જીવ આશા પૂરી કરવા માટે તનતોડ પ્રયત્ન કરે છે. અને વખત પોતાની ઈચ્છા પ્રમાણે આવું અ૯પ સુખ પ્રાપ્ત થાય એમાં ઘણું દુઃખ સહન કરે છે. આ આશારૂપી ખાડો એટલી ત્યારે માનવીમાં અહંકાર આવે છે. અને પોતાની બુદ્ધિથી આ વિશાળ છે કે જગતના તમામ લોકોની આશા તેમાં એક અહંકારને વધારવાની, ઉપજાવવાની કે રક્ષવાની તેને ચિંતા પરમાણુ જેવી લાગે છે. આવા વિશાળ ખાડામાં માનવીની થાય છે તેથી તે વ્યાકુળ બને છે, અને દુઃખનો અનુભવ આશા અને ઈરછા પૂરી થતી જ નથી. તેથી માનવી આ કરે છે. પોતે નાના પ્રકારના અનેક દુઃખો વેઠે છે પણ પુત્રને જગતનાં દુઃખનાં ચક્કરમાં ફસાય છે અને તેમાંથી તે બહાર ઉછેરવામાં, લગ્નસુખને આનંદ લૂંટવામાં કે વૈભવને ટકાવી આવી શકતો નથી. સમ્યગદર્શન કે સમ્યજ્ઞાન વડે જ રાખવા તે હંમેશાં પ્રયત્ન કરે છે. આ બધાનું મૂળ કારણ માનવી આવા દુઃખમાંથી છૂટે છે. મિથ્યાદર્શન છે. અ૮૫ સુખોની સાથે દુખ આવેલાં જ છે
ઘણા એમ કહે છે કે સુખ એ મનનું કારણ છે. દા.ત. તેને તેને ખ્યાલ આવતો નથી. સર્વ દુઃખનું મૂળ તેના રોજના પાંચ રૂપિયા કમાનાર વ્યકિતને જે પચીસ રૂપિયા મિથ્યાદર્શનમાં રહેલું આપણને જોવા મળે છે.
મળી જાય તો તે ખૂબ જ સુખ અનુભવે છે. પણ સે રૂપિયા પદાર્થનું જેવું સ્વરૂપ છે તેવું જ સ્વરૂપ આપણને કમાનારને જો પચીસ રૂપિયા મળે તો તે દુઃખને અનુભવ જોવાનું મળે તો બધું જ દુખ દૂર થાય. જેમ કોઈ માણસ કરે છે. આમ સુખ અને દુઃખ એ માનવીના મનનું કારણ અતિ મોહમાં આવીને મડદાને જીવતું માને કે જીવાડવા છે અથવા તેની સમજશક્તિનું કારણ છે. સંસારી આમાપ્રયત્ન કરે તો પોતે દુખી જ થાય છે. આ સમયે તેની ઓનું જ્ઞાન ઇંદ્રિયાધીન છે. તેઓ ઈન્દ્રિયોને શરીરનું પાસે સાચી દષ્ટિ કે જ્ઞાન હોય તો તેને કોઈ દુઃખ ન થાય. અંગ માને છે. તેનાથી માનવીને મોહભાવ ઉત્પન્ન થાય છે. આ જગતના બધા બનાવો ભ્રમ જેવા છે. વાસ્તવમાં કઈ ઘણા માનવીઓને પુત્ર-ધન વગેરેમાં મોહ હોય છે. તે મળતાં જીવ મરતો નથી પણ તે શરીરનું આવરણ બદલે છે. જૂના તેઓ એમાં આનંદ અનુભવે છે. પણ આ પુત્ર–ધન વગેરેને આવરણને છોડીને તે નવું આવરણ લે છે. આ જ્ઞાનનો નાશ થતાં કે નાશ થવાની સ્થિતિ ઊભી થતાં તેઓ ઘાયું અભાવ માનવીમાં દુઃખ ઉત્પન્ન કરે છે.
દુઃખ અનુભવે છે. આજ સ્થિતિમાં મુનિજન આવતાં
તેઓને દુઃખ કે પીડા જેવું કંઈ લાગતું નથી. તેઓ આ ક્રોધ માનવી પાસે અનેક ખરાબ કાર્યો કરાવે છે. ઘણી
બધી બાબતોને મેહની માયા માને છે અને જગત સત્યને વખત માનવી સભાન અવસ્થામાં કોઈને ખાલી ખાલી વિચાર
નિયમ સમજે છે કે જે જગ્યું છે તે મરવાનું જ છે. જે પૂર્વક લાવે છે. આવો કોઈ પણ માનવી પાસે અનર્થ કાર્યો કરાવી જાય છે. ક્રોધમાં માનવીને અન્યનું ખરાબ કરવાની
આવ્યું છે તે એક દિવસ જવાનું જ છે. સમ્યગજ્ઞાનવાળા
માનવી આ સ્થિતિમાં મનને ખૂબ સ્થિર રાખે છે. માનવીમાં ભાવના પેદા થાય છે. તે ભાવના સમય જતાં માનવીમાં દુઃખ
જ્યારે મેહનો નાશ થાય છે ત્યારે તેનામાં આ પ્રકારના ઉત્પન્ન કરે છે. ક્રોધમાં જ ઘણું માનવીઓ પોતાની જાતને
ઉદ્ભવતા સુખ – દુઃખોનો નાશ થાય છે અને તે સામાન્ય નાશ કરે છે. અથવા જાતે મહા દુઃખને નોતરે છે.
માનવી કરતાં વધુ સારી રીતે જીવન જીવે છે. જે માનવી માનવી પોતાની જાતને બીજાથી મોટા કે ઊંચે દર્શાવવા સમ્યગદર્શનથી આ બધા ભ્રમને દૂર કરે તો તેને પરમપ્રયત્ન કરે છે. આનાથી પણ દુઃખ ઉત્પન્ન થાય છે. માનવી આનંદ પ્રાપ્ત થાય. પિતાની જાતને મેટી બતાવવા અન્યની નિંદા કરે છે. પોતાનો મહિમા વધારવા દુઃખ વેઠીને પિસે એકત્ર કરે છે. ખૂબ ખર્ચ
ઘણુ માનવીઓને મરણને ભય હંમેશાં સતાવે છે.
મરણનો વિચાર આવતાં જ માનવી વિહુવલ બને છે અને કરે છે. પિતાને સન્માન કેવી રીતે મળે તે માટેના તેના
મરણથી બચવા માટે પ્રયત્ન શરૂ કરે છે. દવા લે છે. મજબૂત આ પ્રયત્નમાંથી દુઃખ જન્મે છે. માન માનવીને મરાવે છે.
ગઢમાં સંતાઈ જાય છે પણ બધા પ્રયત્ન મિથ્યા છે. જે માનવીની જાતને નાશ કરે છે. માન એ માનવી માટે
માનવીનું મરણું નક્કી થયું છે તે જ સમયે તેના જીવનને દુઃખનું કારણ છે.
અંત આવે છે પણ જો તેના નસીબમાં આયુષ્ય ભેગવવાનું માયા માનવીને પ્રલોભનમાં નાખે છે. આ પ્રલોભન કે હોય તો ગમે તે સ્થિતિમાં તે જીવિત રહે છે. તેવી જ લાલચ એ માનવી માટે દુઃખનું કારણ બને છે. માયાની રીતે ઘણા માણસોને નીચ-ઉચ્ચ કુલમાં જગ્યાનું દુઃખ કે
થી પણ દુઃખી કરે છે. પોતાના
થી એકત્ર કરે છે. તેને
ઘર વિચાર આવતાં જ કરી છે. દવા લે છે. જે મારાથી બચવા માં પણ બધા પ્રય, તેને જીવનને
Jain Education Intemational
ucation Intermational
For Private & Personal Use Only
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
| SR No. | 005132 |
| Book Title | Jain Ratna Chintamani Part 1 and 2 |
| Original Sutra Author | N/A |
| Author | Nandlal B Devluk |
| Publisher | Arihant Prakashan |
| Publication Year | 1985 |
| Total Pages | 1330 |
| Language | Gujarati |
| Classification | Book_Gujarati |
| File Size | 105 MB |