________________
ઉલ્લેખને છેડે ઘણું સરળ અને નિખાલસ શબ્દમાં ટંકાએલી આજ પણ જોવામાં આવે છે. એ શબ્દ જ, તે પાશ્વીપની ઋજુતા અને પ્રાજ્ઞતાને સાધવા પૂરતા છે, પણ તેઓના તે બને ગુણેને, તે સુખશીલ આચાર સાથે કશે સંબંધ હોય એમ મને ભાતું નથી. પાર્શ્વનાથ પછી દીર્ઘ—તપસ્વી વર્ધમાન થયા, એમણે, એમનું આચરણ એટલું બધું કડક અને દુરસહ રાખ્યું હતું કે, હું ન ભૂલતે હેલું છે તેવું આચરણ બીજા કોઈ ધર્માચાર્યે આચર્યું હોય, એવી નોંધ આજ સુધીના ઈતિહાસમાં તે મળી જણાતી નથી.
જેમ પરદેશિની, પરદેશી પદાર્થોની અને પરદેશી રીતભાતેની ગુલામીમાં જડકાએલી વર્તમાન-ભારત પ્રજાને બને તેટલી સાદાઈની જરૂર છે. બને તેટલું સ્વદેશિમય બનવાની જરુર છે અને બને તેટલી જરૂરિયાતને ઓછી કરી, સુખશીલપણને જતું કરી આદર્શ પુરુષ પરમસત્યમૂર્તિ મહાત્મા ગાંધીજીને પગલે ચાલવાની જરૂર છે. તેમાં તે સમયે આજથી લગભગ અઢી હજાર વર્ષ પહેલાં-ગુરુઓમાં પેસી ગએલા વિલાસના પિશાચને કાઢવા માટે, આરામની ગુલામીને દૂર કરવા માટે અને ગુરુઓએ નાખેલા પ્રજા ઉપરના બેજાને હલ કરવા માટે આદર્શમાં આદર્શ ત્યાગ, આ ત્મભાવ અને પરમસત્યના સંદેશની જરૂર હતી, તેથી વર્ષમાને પોતાની ભરજુવાનીમાં પણ સંયમી થઈ પોતાના આ ચરણને એટલું બધું કડક કર્યું હતું કે, જે કડકાઈની કલ્પમાને પણ વર્તમાન માનવ પહોંચી શકતે નથી-એ જ
