________________
૫૦
તેને એમ ચિંતા નહિ થવાની કે, હું બીજું વજ્ર માગીશ. તે મુનિ નિરવદ્ય વજ્ર યાચે અને જેવું મળે તેવું પહેરે. યાવત્ ઉનાળા આવતાં તે પરિજીણું વસ્ત્ર પરઢવી ઘે, અથવા તે એક વસ્ત્ર પહેરે. પણ અંતે છાંડી કરીને વસ્રરહિત થઈ નિશ્ચિત થાય. એમ કર્યાંથી તેને તપ પ્રાપ્ત થાય છે. માટે જેમ ભગવાને ભાખ્યું છે તેને જ સમજી જેમ મને તેમ સત્ર સમપણું સમજતા રહેવું. ”—(૪૨૯)
''
જે સાધુ પાસે પાત્ર સાથે એ વજ્ર હાય તેને એવા ઇરાદો નહિ થાય કે, હું ત્રીજું વજ્ર માગીશ. જો એ વસ્ર હાય તા યથાગ્ય વજ્ર માગી આવવાં અને જેવાં મળે તેવાં જ પહેરવાં. એ રીતે તે સાધુના આચાર છે. ”—(૪૨૪)
“ હવે જો મુનિ એમ માને કે શીયાળા વીતી ગયા છે અને ઉનાળા બેઠા છે તે તેણે તે પરિજીણું વસ્ત્રો પરઢવી દેવાં, વા વખતસર ( કારણે ) પહેરવાં, વા ઓછાં કરવાં એટલે કે એક વષ રાખવું અને અંતે તે પણ છેાડી વસ્ત્રરહિત દિગ ખર થઈ નિશ્ચિત અનવું. આમ કરતાં તપ પ્રાપ્ત થાય છે. માટે જેમ ભગવાને ભાખ્યું છે તેને સમજી જેમ અને તેમ સત્ર સમપણુ સમજવું.”—(૪૨૫)
જે મુનિઓ સહનશીલતાને અભાવે વા લાલુપણાને લીધે એક વા એ વસ્તાને રાખે છે તેવા વઅધારિઓ વિષે તે આચારાંગ સૂત્રમાં નીચે પ્રમાણે જણાવ્યું છેઃ——
૫ “ ભિક્ષુ વા ભિક્ષુણીએ એષણીય વસ્ત્રાને યાચવાં, જેવાં મળે તેવાં પહેરવાં કિંતુ તેને સુધારવાં કરવાં નહિ,
