________________
૪૧
કરે છે—કરાવે છે, પરંતુ તેમનાં સંતાને વિદ્યાવિહીન થતાં જાય છે, તેમનુ સાહિત્ય ભડારામાં બધખારણે સાતુ જાય છે–જ્ઞાનના પૂજારી ( પૂજા—અરિ ) તે પક્ષે જ્ઞાન ભંડારા ઉપર ખભાતી તાળાં મારી તેને પેાતાનુ કેદી મનાવી દીધુ છે. જ્ઞાન માટે બ્રાહ્મણ-સપ્રદાયમાં જેમ વેઢાના ઇજારા બ્રાહ્મણાએ જ રાખ્યા છે તેમ આ પક્ષના સાધુઓ ( પછી ભલે, તે મારા જેવા ગૃહસ્થા પાસે ભણેલા હાય ) કહે છે કે, સૂત્રેા વાંચવાના હ તા અમારા જ શ્રાવકાના નથી. તેમની ધાર્મિક સપત્તિમાં પરમ નિગ્રંથતા, આદર્શ શ્રાવકતા, ઉચ્ચ જીવન, અનાગ્રહી જીવન, પરમ અહિ‘સકતા, પ્રામાણિકપણુ, માર્ગાનુસારિતાએ બધાંને બદલે વિલાસી સાધુતા, નામની શ્રાવકતા, ચેલાઓની વૃદ્ધિ, પુસ્તકોની મમતા, અયુક્ત પદવીઓને મિથ્યા આડંબર, ગુણી અને ગુણ તરફ્ ઇર્ષ્યાથુતા, મેટાં મોટાં દેવાલા, અચેલક અને પરમ તપવી તીર્થંકરોનાં લાખાનાં ઘરેણાં તથા આદ્રિનાથના સવાલખા મુકુટ છે. અને મારા સમાજની આવી કફોડી સ્થિતિ ચિંતરતાં ઘણું લાગી આવે છે. હું માનું છ' તેમ જેએ પાતાના વર્ડઢાનાં વચનાને અનુકૂળતા પ્રમાણે ઉપāાગ કરવા છે તેની આથી પણ વધારે કફોડી સ્થિતિ થાય એ શક્ય છે—સુશક્ય છે. આ શ્વેતાંબર પક્ષમાં વળી એક પંથ છે, જેનું નામ ‘સ્થાનકવાસી” છે. આ સંપ્રદાય સ્મૃતિવાદને સ્વીકારતા નથી જ. તેના સાધુએમાં ક્યાંય ક્યાંય ત્યાગની ભાવના દેખાય છે, પણ હવે તેા તેનું પશુ લક્ષ્ય શાખીન થવા ઉપર ગયું જણાય છે. મારા મત
જાય