________________
૪૦
ના કેવળિને અમહાવ્રતી તથા અચારિત્રી કહેતાં પણ અચકાતા નથી–તેઓના મનમાં કોઈ નવત્રુ રહે તે ગમતું નથી–જાણે વસ્ત્રાપાત્ર વિના કેઈને આરે જ ન હોય કે ઝાડાના દરદીને વૈધે અફીણું ખાવાનું ચીયું હોય અને પછી તે દરદી જેમ નિરંતરને માટે અફીણિયે— અફીણને ખરીદાએલ અને અફિણને ગુલામ બની જાય છે તેમ એ પક્ષના સાધુઓ આહાર, વસ્ત્ર અને પાત્રના આપવાદિક વિધાનને પણ એ જ રીતે વળગી રહી તેના ગુલામ બની ગએલા જોવામાં આવે છે. એટલેથી જ અટકયું નથી, પરંતુ દિન ૫ર દિન તેઓની હાજતે-જરૂરિયતે–એટલી બધી વધી ગઈ છે કે સમાજ તેને પહેચતાં પહોંચતાં નીચેવાઈ ગયે છે–નીવાતે જાય છે. વર્તમાનમાં આદર્શમાં આદર્શ સગૃહસ્થ જે મિતતા સાચવતા દેખાય છે તેની સરખામણું કરતાં એ અચલક વર્ધમાનના () સાધુઓનું પલ્લું તદ્દન નીચું નમે છે હું માનું છઉં તેમ તેઓ પિતાની આ જાતની પ્રવૃત્તિથી મહાશ્રમણ વર્ધમાન અને તેના પ્રવચનની આશાતના કરતા હોય એમ જણાય છે. તેઓ એ જાતને ભીષણ મૂતિવાદ સ્વીકારે છે કે તેમાં, વર્તમાનમાં તે અહિંસા દેવી પણ માઈ ગયાં છે, તેઓ જ્ઞાનની પૂજાએ ભણાવે છે, જ્ઞાન પાસે લાડવાના, પતાસાના અને પૈસાના ઢગલા કે એ કુર્મા પુત્ર કેવળી મહાવતી કયારે થશે ? ” ૧૭૫–-કુપુત્ર ચરિત્ર. આ ઉપરથી આપ સમજી શકશો કે, જૈન ગ્રંથકારે ફક્ત વસ્ત્ર વિનાના કેવળિને પણ મહાવતી નથી માનતા–જેનથાનુ- " ગની આ વિચિત્રતા જેવા જેવી છે.
