________________
૩૭
યુવક—વાચકને ભલામણ કરૂ' છઉં કે, તેઓએ આચારાંગ સૂત્ર (ગૂજરાતી ભાષાંતર) ને અથથી ઇતિ સુધી મનનપૂર્વક વાંચી જવું. ઉપર્યુક્ત આચાર, અત્યારે વિદ્યમાન આચારાંગ સૂત્રમાં પણ નોંધાએલા છે. ધારૂ છ ત્યાં સુધી ત્યાગના પાવદી આચાર્ચીએ એ નાંધના મૂળ ભાગમાં બહુ ઓછા ફેરફાર થવા દીધા છે. અગસૂત્રેામાં મે' સાધુઓના આચાર સંબંધે ઘણુ વાંચ્યું છે, તેમાં તે દીક્ષા લેનારાઓ માત્ર એ જ ઉપકરણા ( એક પાત્ર અને બીજી રજોહરણ) રાખતા જણાયા—વણું વાયા છે. હું તા માનુ' છઉં" કે, એ ઉપકરણેા હાય વા એકાદ બે ખીજા વધારે હોય, તેમાં કાંઈ વિશેષ વિચારવાનું નથી, કારણ કે, તે ઉપકરણાના ઉપયેગ કૃત ઔષધીની પેઠે થતા હતા અને નિરૂપકરણુ રહેવા માટે જ એની જરૂર જણાતી હતી.
ઉપર જણાવ્યા પ્રમાણે શ્રીવમાન તેના અનુચાય વિરા અને તેનું પ્રવચન—એ બધાંની એક સ રખી અનાગ્રહી અને સ્યાદ્વાદમયી સ્થિતિ હૈાવા છતાં વત માનમાં વધુ માનના શાસનમાં એક પક્ષ નગ્નતાને જ પોષે છે. કોઇ મુમુક્ષુથી પ્રારંભમાં નગ્નતા ન સહી શકાતી હાય તા તેની સુનિતાનેા નિષેધ કરે છે. મારા જોયા પ્રમાણે તેમના સાહિત્યમાં ( દિગખર ગ્રંથામાં ) આદાન સમિતિ અને પારિકાપનિકાસમિતિની વિહિતતા હોવા છતાં પણ તેઓ કારણિક વજ્રપાત્રવાદને એવા કડક નિષેધ કરે છે કે, જેને પરિણામે તેને વમાનમાં મુનિ